Στη ζωή μου, ως Πνευματικός, είδα πολλούς να ανασταίνονται ενώ ήταν νεκροί. Όμως είδα και πολλούς που ενώ βρίσκονται στο θεραπευτήριο που ονομάζεται «Εκκλησία», δεν θέλησαν ή δεν θέλουν να θεραπευτούν, αρνούμενοι τη θεραπεία που τους προτείνουν.
Υπάρχουν περιστατικά μέσα στην Αγία Γραφή που διαβάζουμε είτε για σωματική ανάσταση είτε για ψυχική ανάσταση. Ο Χριστός δεν ανασταίνει μόνο παράλυτα σώματα, αλλά και παράλυτες ψυχές. Ανασταίνει νεκρούς σωματικά, αλλά και νεκρούς πνευματικά. Η ανάσταση της ψυχής είναι πιο δύσκολη και ταυτόχρονα πιο σπουδαία όταν γίνεται.
Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση που διαβάζουμε στην Αγία Γραφή για ανάσταση ψυχής είναι από την παραβολή του Ασώτου Υιού, «ὅτι ὁ ἀδελφός σου οὗτος νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη, δηλαδή, «διότι ο αδελφός σου αυτός ήτο νεκρός και αναστήθηκε, χαμένος και ξαναβρέθηκε» (Λουκ. Ιε΄, 32).
Η ανάσταση των ανθρώπων που πιστεύουν στον Έναν Αληθινό Θεό πρέπει να είναι διπλή, πρώτα ψυχική και μετά σωματική. Ως άνθρωποι δεν πρέπει να ζητάμε μόνο την «ανάσταση» του σώματος όταν αυτό είναι ασθενές, αλλά το κυριότερο να ζητάμε την ανάσταση της ψυχής. Για να σωθούμε από τον πιο φρικτό θάνατο, που είναι ο πνευματικός θάνατος, χρειάζεται να έχουμε μετάνοια. Η μεγαλύτερη θεραπεία του ανθρώπου σωματικά και πολύ περισσότερο ψυχικά είναι η μετάνοια.
Ο θάνατος της ψυχής είναι η αμαρτία. Η μετάνοια είναι αυτή που κρατά τον άνθρωπο ζωντανό. Και τώρα την περίοδο του Τριωδίου, της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, που είναι η κατ’ εξοχήν περίοδος της μετανοίας, μας δίνεται η ευκαιρία να μετανοήσουμε. Πρέπει πρώτα ν’ αναστηθούμε ψυχικά μέσω της μετάνοιας ώστε ν’ αναστηθούμε μετά και σωματικά εις «ανάσταση ζωής» και όχι εις «ανάσταση κρίσεως» (Ιω. 5,29).
Ιερά Μονή Αγίων Αυγουστίνου Ιππώνος και Σεραφείμ του Σαρώφ
Τρίκορφο Φωκίδος
