Του Βασίλη Μπρούμα
Οι συχνά επαναλαμβανόμενες τελευταία ασχήμιες στην πολιτική ζωή του Δήμου μας, όσο κι αν είναι καλά περιτυλιγμένες στο διάφανο πέπλο τους, δεν μπορούν να κρυφτούν και όπως φαίνεται είναι ‘’γενετικά’’ καθορισμένες. Όσο κι αν εκφέρονται από μια άχρωμη και άτεχνη, είναι αλήθεια, ‘’ερασιτεχνική θεατρική ομάδα’’, δεν παύουν να προκαλούν τη δυσφορία και την αποστροφή στους ευαίσθητους δημότες.
Τώρα επικοινωνούν την ασέβειά τους προς τον τοπικό Τύπο και προβαίνουν μάλιστα σε επίδειξη ανοησίας και αποκάλυψη ασχετοσύνης για τη λειτουργία του στο δημοκρατικό κοινωνικό πλαίσιο, θεωρώντας τον ως πίνακα ανακοινώσεων δικών τους δελτίων.
Η δουλειά των δημοσιογράφων είναι δημιουργική, επίπονη, δύσκολη και ως λειτούργημα αξίζει αναγνώρισης, εκτίμησης και σεβασμού. Στον Δήμο μας η σοβαρή, καλή δημοσιογραφία, πυλώνας της τοπικής δημοκρατίας, είναι μέρος της ιστορίας του, της ταυτότητάς του, των αγώνων του, μέρος της υπερηφάνειάς του, με ιστορική αναφορά στα «Ελληνικά Χρονικά» του Μάγιερ που εκδίδονταν στο επαναστατημένο Μεσολόγγι.
Αν η αντίληψη για τον ρόλο της δημοσιογραφίας δεν είναι ορθή, τότε τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα από όσο φαίνονται για όσους φιλοδοξούν να κατακτήσουν δημόσια αξιώματα. Η επαγγελματική, αξιόπιστη, έγκυρη και κριτική παρουσίαση των θεμάτων της επικαιρότητας στον Τύπο είναι αναγκαία, επιθυμητή και επωφελής σε κάθε περίπτωση. Η ελευθερία του Τύπου πρέπει να υποστηρίζεται. Όποιος φοβάται την πολιτική κριτική ή ντρέπεται για το παρελθόν του σίγουρα έχει τους λόγους του και πολύ καλά κάνει, δεν μπορεί όμως να υποδεικνύει στον Τύπο πώς θα κάνει τη δουλειά του.
Όσοι έχουν θητεύσει σε «σχολές» με ανθρώπους ανάξιους, ανίκανους, διεφθαρμένους κ.λ.π., που ο κόσμος του Δήμου μας τους περιφρόνησε φυσικά, καλά κάνουν και αποφεύγουν κρυπτόμενοι να ταυτιστούν μαζί τους και με το γνωστό σε όλους ‘’χρώμα’’ της διαπλοκής. Καλά κάνουν και ντρέπονται. Δεν φταίνε όμως τα χρώματα, αλλά αυτοί που τα αμαύρωσαν. Όποιος, λοιπόν, κουβαλάει αυτή την κληρονομιά ας περιχαρακωθεί ως προσποιούμενος ανανήψας στο ρόλο του άχρωμου, άγευστου, άνοστου, κενού περιεχομένου, ξέπνοου, αμφίθυμου ασπόνδυλου που δεν είναι σε θέση προφανώς να υπερασπιστεί τίποτα το ζωτικό για τον Δήμο μας, ως φοβισμένο ανθρωπάκι.
Ο Δήμος μας χρειάζεται την πολυχρωμία, την ομορφιά των χρωμάτων, του φωτός, τους ανθρώπους με τις ιδέες τους, τις πολιτικές τους θέσεις, τον πολιτισμό τους, την αλήθεια και την καθαρότητά τους για να κάνουμε τα σκοτάδια φως, να κάνουμε τη σύνθεση και να υπηρετήσουμε όλοι μαζί με όραμα, με στρατηγική, με πολιτική βούληση τις ανάγκες του τόπου και των ανθρώπων του, την αλήθεια, το δίκαιο, το ελεύθερο, το ειρηνικό και το καλαίσθητο. Με πάθος και χωρίς κανένα φόβο.