Τι παράξενο τελικώς! Αυτή η κοινή εμφάνιση των Φιλαρμονικών φαίνεται για δεύτερη φορά πως τις ενώνει όλες αλλά στις λεπτομέρειες ξεχνάει εμένα.
Την πρώτη φορά, το 2015, επί Δημαρχίας Καραπάνου, κατά την «Νύχτα των Φιλαρμονικών», με …πήδησαν εντελώς και ούτε ανέφεραν καν μια πορεία κοντά 30 χρόνων μου ως Αρχιμουσικού της Δημοτικής Φιλαρμονικής, κατά την εισαγωγική ανάγνωση του ιστορικού τής μπάντας. Ο τότε εκφωνητής, Πέτρος Σκαρμούτσος, μου είπε πως του το έδωσαν έτοιμο από τον Δήμο κι αυτός απλώς το διάβασε. Και τότε υπήρχαν χίλιες δυο λεπτομέρειες για την ακριβή χρονολογία ιδρύσεώς της προπολεμικώς, εμπνευστές, μέλη Δ.Σ., έγινε αναφορά στους διατελέσαντες μαέστρους της, φτάνοντας μέχρι τον τελευταίο, τον Γεράσιμο Τούλιο, από το 1967 μέχρι το 1972, οπότε και ανέστειλε την λειτουργία της, για να επανέλθει το …2014, επί Καραπάνου, με νέα ονομασία! Όλα τα ενδιάμεσα χρόνια λες και δεν υπήρχε. Φυσικά υπήρχε αλλά υπήρχα κι εγώ και τους χάλαγα την …«Νύχτα»!
Φέτος, δεν μπορώ να πω! Μια αναφορά στο όνομά μου την έκανε ο συμπαθής Αντρέας Τσολίγκας, ο εκφωνητής τού ιστορικού τής μπάντας τού Δήμου μας. Κι ενώ για τους …αρχαίους μαέστρους (όλοι τους ξένοι) έγινε η ίδια λεπτομερής αναφορά, με χρόνια υπηρεσίας καθενός, από το 1975 και μετά ανεγνώσθησαν χύδην ονόματα των διατελεσάντων μαέστρων της. Ε, ήμουν κι εγώ ένα όνομα, μέσα σ’ αυτά!
Ήθελα να ’ξερα ποιος συνέταξε και έδωσε στον εκφωνητή το ιστορικό. Είμαι σίγουρος πως ο νυν Αρχιμουσικός, Δημήτρης Τσιάντας, δεν ήταν, αφού είναι ξένος, μικρός στην ηλικία και φυσικά αποκλείεται να γνώριζε τέτοιες λεπτομέρειες.
Άρα, κάποιος από τον Δήμο υποθέτω. Ναι, αλλά ποιος; Ποιος από την νέα Δημοτική Αρχή γνωρίζει τα της Φιλαρμονικής; Ουδείς. Είναι όλοι μικροί στην ηλικία και τους περισσότερους τους είχα μαθητές. Σίγουρα θα θυμούνται τον δάσκαλο με την στολή του, έστω και σαν παιδική ανάμνηση, να διευθύνει την Φιλαρμονική. Τι το πιο απλό, αν ήθελαν να μάθουν την ιστορία της Φιλαρμονικής, να ρωτούσαν εμένα, που τα έζησα και τα ξέρω και που -όσο κι αν ηχεί …κάπως- είμαι η νεώτερη ζωντανή (ακόμα) ιστορία της. Βλέπετε, κοντά 30 χρόνια Αρχιμουσικό, δεν μπορείς εύκολα να με διαγράψεις. Να με …πηδήσεις, ναι, αν αυτό έχεις στον νου σου.
Αλλά γιατί να το κάνεις; Μήπως δεν αποτελεί τιμή για τον ίδιο τον Δήμαρχο, που υπάρχει στον Δήμο του Αρχιμουσικός που υπηρέτησε επί 30 χρόνια την μπάντα, ανέδειξε και έμαθε μουσική εκατοντάδες παιδιά; Είναι αμελητέο, που αυτός ο άνθρωπος προσφέρει αφιλοκερδώς για 40 και πλέον χρόνια μέσα από όλες του τις δραστηριότητες στην Ιερά και την έχει κάνει γνωστή στα πέρατα της χώρας τουλάχιστον; Άλλες πόλεις, στις οποίες επίσης δραστηριοποιήθηκε πίνουν νερό στ’ όνομά του και έχουν να λένε «ο Μεσολογγίτης».
Για να ξέρετε, λοιπόν, για την επόμενη σύναξη Φιλαρμονικών, η παληά Δημοτική Μουσική ανέστειλε την λειτουργία της το 1972, επί χούντας, με τελευταίο μαέστρο τον Γεράσιμο Τούλιο. Αναγνώσθηκε ανακριβώς πως η μπάντα του Δήμου(!!) ξεκίνησε ξανά την λειτουργία της το 1975. Η αλήθεια είναι πως το 1974 ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Μεσολογγίου δημιουργεί Φιλαρμονική, στην οποία πρωτοπήγα κι εγώ, με πρώτο δάσκαλο τον Πατρινό, Βασίλη Αθανασόπουλο, ο οποίος έμεινε ένα χρόνο. Έρχεται μετά ο Κερκυραίος, Λεωνίδας Μπούας, που έμεινε μέχρι και των Βαΐων του 1984. Όμως ο Ρ/Σ δεν μπορούσε πλέον να συντηρήσει την μπάντα και πήρε απόφαση να την παραχωρήσει στον Δήμο, μαζί με ολόκληρο τον εξοπλισμό της (όργανα, στολές). Τότε ανέλαβα εγώ ως Αρχιμουσικός, επί Δημαρχίας Κώστα Αντωνίου, με την στήριξη και την ενθάρρυνση του μαέστρου μου, Λεωνίδα Μπούα, του οποίου διετέλεσα βοηθός από το 1981 και μετά.
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
Αντωνίου, 3 χρόνια (1984-86), Ζωγράφος, 4 χρόνια (1987-1990). Με απομακρύνει ο Ρεπάσος και πηγαίνω για 4 χρόνια στο Αιτωλικό (1991-94), όπου φτιάχνω μπάντα από την αρχή. Επιστρέφω επί Παλκογιάννη (1995-98), συνεχίζω επί Ρεπάσου (1999-2002) και Πρεβεζάνου (2003-06), σύνολο 12 χρόνια. Ο Αναγνωστόπουλος (2007-2010) με απομακρύνει. Την τετραετία αυτή, που πήγαιναν κι ερχόνταν οι «μαέστροι», με διαδέχθηκε πρώτα ο μαθητής μου, Χρήστος Γραβάνης, που έμεινε μόλις 6 μήνες, έπειτα ένας φουκαράς από την Πάτρα, του οποίου δεν έχω συγκρατήσει το όνομα και τέλος ουρανοκατέβατος ο έτερος μαθητής μου, ο θρασύς, Δημήτρης Μανωλάτος.
Με επαναφέρει ο Κατσούλης (2011-2014), 4 χρόνια, για να απομακρυνθώ για τρίτη και …φαρμακερή φορά από Δημοτική Αρχή, επί Καραπάνου, και να κρεμάσω οριστικώς την μπαγκέτα μου. Πρέπει να είμαι μάλλον ο μοναδικός Αρχιμουσικός, πάνω στον οποίον ξέσπαγαν οι Δήμαρχοι. Πάσα απάντηση στο φαινόμενο δεκτή.
Αν προσθέσετε τα χρόνια μου ως Αρχιμουσικού, μαζί με αυτά του Αιτωλικού, φτάνω τα 27 κι αν βάλω και όσα ήμουνα βοηθός του Μπούα, υπερβαίνω τα 30 σε συνολική ενασχόληση με την Φιλαρμονική. Στην πόλη μου, στο Μεσολόγγι.
Ποιος απ’ όλους αυτούς, που αναφέρθηκαν στο ιστορικό τής Δημοτικής Φιλαρμονικής, έχει την δική μου ιστορία μ’ αυτήν; Αν μαζέψεις όλους μαζί, όσοι αναφέρθηκαν, δεν φτάνουν τα δικά μου χρόνια. Ήμουν, άρα, απλώς ένα όνομα Αρχιμουσικού, που έτυχε και πέρασε την πόρτα της;
Η συμπεριφορά αυτή, Δήμαρχε Σπύρο, δείχνει ασέβεια και εμπάθεια προς το πρόσωπό μου. Καθίστασαι, είτε εκουσίως είτε ακουσίως, ένας συμπλεγματικός αμνήμων. Πιστεύω πως εσύ δεν είχες λόγο να με …πηδήσεις και προφανώς διαβάζεις για πρώτη φορά όσα γράφω, αφού ούτε κι εσύ ξέρεις την ιστορία μου και μάλλον δεν σ’ ενδιέφερε ποτέ να την μάθεις. Όμως κάποιος/οι έβαλαν το χεράκι τους και σε εξέθεσαν. Και να ξέρεις, αντελήφθησαν πολλοί την απρέπεια. Ίσως πρέπει να προσέξεις λίγο περισσότερο την αλαζονεία τής αυλής σου, πριν καταλήξεις κι εσύ σαν τον προκάτοχό σου. Ας μην είναι τόσο αμετροεπείς να καταλαμβάνουν προκλητικώς τις πρώτες θέσεις των «επισήμων» με τα λιανοπαίδια τους. Το άγρυπνο μάτι τού αντ’ εσού αδερφού σου θα έπρεπε να το είχε παρατηρήσει και να το διορθώσει πάραυτα. Και μετά ας ανέβαζε και βίντεο στα social.
Σύσσωμη η Δημοτική σου Αρχή, Σπύρο, δεν έχει προσφέρει το παραμικρό στο Μεσολόγγι. Πριν την εκλογή σας ήσασταν απόντες από τα δρώμενα της πόλης, παντελώς ανύπαρκτοι. Απλώς τώρα σας «έκατσε η μπίλια» και εξελέγητε. Καλείσθε δε να διαχειριστείτε θέματα, που οι περισσότεροι εξ υμών δεν κατέχετε. Η υπεροψία όμως και η αμετροέπεια κυριαρχούν.
Δήμαρχε Σπύρο, δεν είσαι υποψήφιος πλέον. Ο λαός σε εξέλεξε και τώρα είσαι ο Δήμαρχος της Ιεράς Πόλεως του Μεσολογγίου. Ως τέτοιος δεν επιτρέπεται να αδικείς και να αποκλείεις κανένα πολίτη. Άνθρωποι ειλικρινείς και διατεθειμένοι να σε βοηθήσουν, και μαζί μ’ εσένα και την πόλη που ζουν και αγαπούν, υπάρχουν. Αρκεί ν’ ανοίξεις τα μάτια σου και να τους δεις. Πέντε χρόνια θητείας δεν είναι ούτε λίγα ούτε πολλά. Στο χέρι σας είναι να κάνετε την διαφορά, να σπάσετε την παράδοση και να είστε η Δημοτική Αρχή που θα εκλεγεί συνεχόμενα περισσότερες της μιας φοράς.
Εμένα με γνωρίζεις προσωπικώς, αφού υπήρξα καθηγητής σου και ευθέως και εμφανώς ψηφοφόρος σου (μην τα ξεχνάμε κι αυτά!), που σε παρομοίασα μέχρι και με τον Ραζηκότσικα, κι ας μου είπε δημοσίως η μάνα σου πως έκανα λάθος! Που σε ψήφισα και σε υποστήριξα άραγε; Ρώτα την…
Σήκωσε το τηλέφωνο και πες μου «Χρήστο, θέλω βοήθεια σ’ αυτό το θέμα, που εσύ κατέχεις καλλίτερα». Θα είναι τιμή μου να με καλεί αυτοπροσώπως ο Δήμαρχος Μεσολογγίου, ασχέτως αν το εννοεί ή όχι. Θα τσακιστώ να πάω, μπορώ δεν μπορώ, θέλω δεν θέλω. Δεν έχω αρνηθεί ποτέ βοήθεια σε όποιον μου την έχει ζητήσει. Εδώ πήγαινα πάντοτε απρόσκλητος στις συναυλίες τού «Σολωμού» (από νωρίς, για να βρω κι εκεί θέση), τους ηχογραφούσα, τους έκανα όμορφη και αληθινή κριτική στις εφημερίδες, γιατί το άξιζαν (τότε που δεν ήθελαν να με βλέπουν), σ’ εσένα δεν θα ’ρχόμουνα;
Ξεκαθαρίζω δε και δηλώνω πως ούτε επιθυμώ ούτε επιδιώκω την παραμικρή τιμή από ουδεμία Δημοτική Αρχή, είτε εν ζωή είτε μετά απ’ αυτήν. Την όποια τιμή μού αναλογεί την έχω λάβει από όσους συμπολίτες μου με σέβονται και μ’ εκτιμούν για την προσφορά μου στην πόλη που λατρεύω. Αυτούς που εκτιμούν την αλήθεια μου, την ευθύτητά μου, το ασυμβίβαστο του χαρακτήρα μου, τον τρόπο ζωής μου. Δώστε όσα «Χρυσά Κλειδιά» θέλετε και σε όποιον θέλετε. Έτσι κι αλλοιώς «Χρυσά …Μπικιόνια» έχουν καταντήσει, με την λογική και στα πρόσωπα που δίνονται.
Περιμένω μιαν απάντηση από σένα για το ποιος συνέταξε το ιστορικό της Δημοτικής Φιλαρμονικής και για ποιο λόγο δεν έγινε η αναλογούσα σ’ εμένα αναφορά.
Αγαπητή μου συνάδελφε, Ελένη Πλακίδα, το ξεκίνημα του «Ρωγών» δεν είναι ακριβώς τόσο …ρομαντικό, όσο μας το παρουσίασες. Ούτε εσύ γνωρίζεις τις λεπτομέρειες. Έπρεπε να ρωτήσεις τον Αρχιμουσικό σας. Να σου πει ποιος τον έμαθε μουσική, ποιος τον φρόντιζε και τον έτρεχε παντού, όταν ήταν μικρός, και να το αναφέρει με καμάρι. Να σου πει και με ποιο τρόπο εκδήλωσε την ευγνωμοσύνη του σ’ αυτόν, τώρα που φοράει σειρήτια και περικεφαλαίες και «σιέται και λυγιέται»;
Καλή μου Χριστιάνα, όταν πρωτοϊδρύθηκε ο «Σολωμός», το 1992, στα ιδρυτικά μέλη του ήμουνα κι εγώ. Είπαμε να κάνουμε δική μας ιδιωτική μπάντα, μην αντέχοντας το χάλι τής μπάντας τού Δήμου, επί Ρηγογιάννη. Τις ανησυχίες μας τις κουβεντιάζαμε στο κατάστημα οπτικών τού Κώστα Σιάμου, μαζί με τον Γιώργο Κουτσαγγέλη, τον μακαρίτη Ανδρέα Αραβανή ή Κούνελο, κατά καιρούς τον πατέρα σου, τον Κώστα Κατσούλα και άλλους παληούς μουσικούς. Μάλιστα είχα προσφερθεί να αναλάβω αφιλοκερδώς ως μαέστρος, όντας την ίδια στιγμή και μαέστρος τής μπάντας τού Αιτωλικού. Ούτε αυτό αποτελεί ντροπή για τον Σύλλογο να αναφερθεί αλλά ούτε και τίμιο να απαλειφθεί. Δεν θα είχε νόημα η συζήτηση που κάναμε τότε, αν δεν είχαμε υπ’ όψιν μαέστρο για να λειτουργήσει την μπάντα. Άμα τη ιδρύσει τού Συλλόγου και τη συστάσει τής μπάντας, το γιατί έπαψα να ενημερώνομαι και γιατί ανέλαβε αρχιμουσικός ο Μπούας δεν το έμαθα ποτέ, χωρίς να θεωρώ πως σας έπεφτε λίγος.
Στον νυν Αρχιμουσικό της Δημοτικής Φιλαρμονικής, Δημήτρη Τσιάντα, εύχομαι να μακροημερεύσει στο τιμόνι της, επειδή μεταξύ άλλων έχει και το προσόν να είναι ξένος. Εμείς τους ντόπιους τους «πνίγουμε στο πλυσταριό», όπως έλεγε ο αμίμητος Χατζηχρήστος.
Χρήστος Βλαχογιάννης
Πρώην Αρχιμουσικός της Δημοτικής Φιλαρμονικής
