Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (International Women’s Day) γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου, σε ανάμνηση της μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας.
Η πρώτη Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε το 1909 με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ και υιοθετήθηκε δύο χρόνια αργότερα από τη Σοσιαλιστική Διεθνή.
Η παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας είναι ημέρα μνήμης και τιμής στους γυναικείους εργατικούς αγώνες των προηγούμενων αιώνων αλλά σηματοδοτεί και την αναγκαιότητα συλλογικής δράσης και αγώνα, για την διεκδίκηση όλων των αναγκαίων για την ισοτιμία και την χειραφέτηση των γυναικών στο σήμερα!!!
Μάταια προσπαθούν να την ξεγυμνώσουν από την ουσία της, να αποπροσανατολίσουν και να μας πείσουν οτι είναι ημέρα για γυναικείο “ξεπόρτισμα”, μινι και μπουζούκια.
Η πραγματικότητα είναι αποκαλυπτική. Στον 21ο αιώνα, που η τεχνολογική πρόοδος και η ψηφιακή τεχνολογία θα έπρεπε να εξασφαλίζει σε όλους καλύτερες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης, ζούμε όλοι σε ένα εργασιακό μεσαίωνα, με περιορισμένες αποδοχές και ακόμα πιο περιορισμένο ελεύθερο χρόνο.
Οι γυναίκες στις μέρες μας βιώνουν ακραία εκμετάλλευση. Εργασιακές συνθήκες “λάστιχο” και υπερεντατικοποίηση, τις περισσότερες φορές χωρίς ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα. Αρκεί κανείς να δει τι γίνεται στον τουριστικό τομέα, ιδιαίτερα στις σεζον και στους εμποροϋπάληλλους, με την προσπάθεια κατάργησης της Κυριακής-αργίας.
Το δικαίωμα της μητρότητας υπο αμφισβήτηση. Μεγάλες εταιρίες δεν την επιτρέπουν, για να μην μειωθεί η κερδοφορία τους. Η ακρίβεια σε συνδυασμό με τους χαμηλούς μισθούς και την ανεργία αποτρέπουν τα νεα ζευγάρια να τεκνοποιήσουν, φοβούμενα το αβέβαιο αύριο. Η άκρατη εμπορευματοποίηση της Υγείας, ακόμα δε περισσότερο της Ιατρικώς Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής, απομακρύνουν το όνειρο της τεκνοποίησης απο ζευγάρια των λαϊκών οικογενειών. Αλλά παράλληλα, γινόμαστε θιασώτες της πιο στυγνής εμπορευματοποίησης του γυναικείου σώματος με την “παρένθετη μητρότητα”, με την “βούλα” του Ελληνικού Κοινοβουλίου κατ΄εντολή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το γυναικείο σώμα και η σεξουαλικότητα μετατρέπονται σε εμπόρευμα προς αγοροπωλησία, σε μια κοινωνία που “όλα πουλιούνται και όλα αγοράζονται”.
Άπειρο μελάνι έχει χυθεί και πολλά δακρύβρεχτα ρεπορταζ έχουν παιχτεί για τις γυναικοκτονίες και την ενδοοικογενειακή βία. Κουβέντα βέβαια για την εργοδοτική βια και αυθαιρεσία, τους εκβιασμούς και τα υπονοούμενα, την σεξουαλική παρενόχληση. Κουβέντα για το γεγονός οτι οι κακοποιημένες γυναίκες δεν έχουν κρατική μέριμνα, αφού δεν υπάρχουν οι ανάλογες δωρεάν κρατικές δομές και υπηρεσίες, που θα παρέχουν την αναγκαία οικονομική, νομική και ψυχολογική υποστήριξη σε αυτές και τα παιδιά τους.
Η έλλειψη κρατικής πρόνοιας, γιατί στοιχίζει, η εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση μια σειρά κλάδων όπως η υγεία και η παιδεία, έχει φορτώσει και άλλα βάρη στις πλάτες των γυναικών. Επιφορτίζονται με την φροντίδα των μωρών, αφού οι βρεφονηπιακοί σταθμοί δεν επαρκούν, των ηλικιωμένων και των ΑΜΕΑ, παράλληλα με το κυνήγι του μεροκάματου, για την συμπλήρωση του πενιχρού οικογενειακού εισοδήματος.
Στην Ελλάδα που μαστίζεται από την ακρίβεια και τον πληθωρισμό, την ανεργία και τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, την κοινωνική αδικία και την κερδοφορία των λίγων, οι γυναίκες είναι οι πιο σκληρά καταπιεζόμενες.
Τι σχέση μπορεί να έχει η γυναίκα του σήμερα με το “πρότυπο” που λανσάρει η κυρίαρχη πολιτική; με την γυναίκα πάντα όμορφη, ξεκούραστη, γελαστή και περιποιημένη, πετυχημένη επαγγελματία και μάνατζερ, σύζυγο και ερωμένη ή party animal και influencer?
Τι σχέση μπορεί να έχουν οι εργαζόμενες και οι αυτοαπασχολούμενες, οι αγρότισσες και οι νέες μητέρες, οι φοιτήτριες και οι επιστημόνισσες, οι συνταξιούχες και οι μετανάστριες, που η καθημερινότητά τους είναι ένας διαρκής αγώνας για την επιβίωση;
Γι’αυτό και απαιτείται μαζική συλλογική δράση για μια ζωή με δικαιώματα. Για το δικαίωμα στην εργασία και το σταθερό ωράριο, για την προστασία της μητρότητας και του γυναικείου οργανισμού, για τον ελεύθερο δημιουργικό χρόνο.
Συλλογική δράση απέναντι σε κάθε προσπάθεια προώθησης “ατομικών λύσεων”.Ατομικά και μεμονωμένα δεν μπορούμε να ξεφύγουμε απο τα αδιέξοδα της καθημερινότητας.
Μόνο συλλογικά μπορούμε να αντιπαλέψουμε την εκμετάλλευση και την γυναικεία ανισοτιμία και να διεκδικήσουμε ότι μας ανήκει, ότι είναι σύγχρονο και αναγκαίο για μας και τις οικογένειές μας.
Γιατί το δικαίωμα “να δίνεις ζωή” συμβαδίζει με το δικαίωμα “να έχεις ζωή”.
Βάνα Πατρινού
Εργαζόμενη, Μητέρα, Γυναίκα
