Γράφει η Ράνια Σταθοπούλου, επίκουρη καθηγήτρια της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.
Είναι στιγμές που η τέχνη και η ζωή διακονούνται με μικρές ανάσες, με κοφτές αναπνοές, με ένα σταυρό, μια προσευχή με «την ψυχή στα δόντια». Με διαδρομές εσωτερικές, με μάχες αναίμακτες. Χωρίς αντιπάλους, χωρίς κραυγές, χωρίς δικαιώματα, χωρίς μίσος, χωρίς αναμετρήσεις.
Με ένα «δι΄ ελέου και φόβου» που «περαίνει την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν».
Σε μια εποχή που όλα τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, τα τρένα τρέχουν, οι άνθρωποι τρέχουν στους δρόμους κραυγάζοντας, οι πληροφορίες τρέχουν στα μέσα δικτύωσης, τα ψεύδη τρέχουν και οι αλήθειες τρέχουν μαζί, οι προβλέψεις τρέχουν, οι κάτοχοι της απόλυτης αλήθειας τρέχουν να τη διαδώσουν με το σπαθί στο χέρι, τότε μια στάση, μια κοφτή ανάσα, μια αβέβαιη στιγμή, μια ρωγμή στο χρόνο με δέος και πόνο βαθύ, όπως το
έργο του Βαγγέλη Τύμπα.
Είναι στιγμές που όλες οι βεβαιότητες κλονίζονται, όλες οι πίστεις καταρρέουν ,ο βηματισμός μας ταλαντεύεται, τα πάντα υποχωρούν κάτω από τα πόδια μας. Τότε είναι που η ησυχία , η μικρή ευαίσθητη αναπνοή, η προσευχή με «την ψυχή στα δόντια», η τέχνη που δεν είναι ξένη από τη ζωή, έρχονται να παραλάβουν τα σπασμένα κομμάτια, όλα τα διεστώτα και να τα ενώσουν λυτρωτικά.
Οι 57 σταυροί, τα 57 κεριά και οι τρεις μορφές της εγκατάστασης του Βαγγέλη Τύμπα, στον παλιό σταθμό του τρένου, στο χωριό Σταμνά της Αιτωλοακαρνανίας, αναπνέουν με σιωπηλό πόνο, πόνο βαθύ και ήσυχο, πόνο βουβό και δραματικό , είναι μια τραγική κραυγή, μια προσευχή «εις μνημόσυνον αιώνιον».