Το «προϊόν» που μεθοδευμένα εδώ και καιρό έχει τοποθετηθεί στην τοπική δημοτική αγορά, σε αναντιστοιχία με τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, είναι φανερό πλέον σε όλους πως δεν πουλάει. Οι πάτρωνές του ανησυχούν, χάνουν την ψυχραιμία τους και δείχνουν νευρικότητα και αμηχανία, προβαίνοντας σε άσχημες, και όχι μόνο, ενέργειες.
Εμφανίστηκε στη δημοτική πολιτική σκηνή αυτοσυστηνόμενο ως «επαγγελματίας πολιτικός», δείχνοντας με το καλημέρα μια αποστροφική εικόνα εαυτού και προσκομίζοντας στη συνέχεια το απόλυτο μηδέν από πολιτική ουσία και την αισχρότητα, την αθλιότητα και την ατιμία ως μεθοδολογία και ηθικό «εξοπλισμό». Αγνοεί παντελώς ακόμη πως η έλλειψη ή απόκρυψη ταυτότητας, η υστέρηση προσωπικότητας, η ανυπαρξία πολιτικής ικανότητας δεν μπορούν να καλυφθούν και να αντισταθμιστούν ούτε με το αστραφτερό χαμόγελο ούτε με τη σκόπιμη αυτοθυματοποίηση και την επακόλουθη δευτερογενή αναζήτηση συμπάθειας και οφέλους. Το αδίστακτο του πράγματος είναι η εκ μέρους του προσβολή και η προσφορά κακών υπηρεσιών στο ζήτημα της ισότητας των φύλων, καθώς εκ της εκμετάλλευσης του φύλου του και μόνο προσδοκά να γίνεται αποδεκτό με «καραμέλες» και «σοκολάτες» στο πέρασμά του. Πρόκειται προφανώς για μια συσχέτιση με βαθύτερα προσωπικά απωθημένα και φαντασιώσεις.
Πέραν αυτού, φαίνεται να βρίσκεται και σε πλήρη άγνοια πως η κατ’ επανάληψη και χωρίς αιδώ απόδοση απαράδεκτων, άδικων και προσβλητικών προσωπικών χαρακτηρισμών, τα fake news, οι ανυπόστατες κατηγορίες και συκοφαντίες εκτός του ότι δεν συνάδουν με κάποιο κοινά αποδεκτό ήθος, συνιστούν αξιόποινες πράξεις. Πολλώ δε μάλλον καθώς συμπαρασύρει και άλλους στη διάπραξη αντίστοιχων αδικημάτων. Θα έπρεπε να γνωρίζει πως για όλα αυτά προβλέπεται λογοδοσία στη δικαιοσύνη και όχι μόνο. Αυτό να είναι βέβαιοι άπαντες πως θα συμβεί. Και θα είναι πολύ επώδυνο για όλους τους ενόχους υβριστές και συκοφάντες.
Μαζί με αυτά, πρέπει να ξέρει κανείς, όταν διεκδικεί δημόσιο αξίωμα, πως αυτό το «επάγγελμα», πέρα από το ότι είναι βρόμικο είναι και πολύ σκληρό. Χρειάζεται αντοχή, ανοχή στη βάσανο της κριτικής, τέχνη κι ευφυία και όχι να κουνάει το δάκτυλο και να κάνει μαθήματα αμετροέπειας, αήθειας κι αλαζονείας, σαν τους παλιούς αποτυχημένους δασκάλους της χλεύης και της καρπαζιάς από τους μαθητές τους. Να μην καταλαμβάνεται από πανικό και σύγχυση και να αντιλαμβάνεται τις συνέπειες για τον εαυτό του των όσων δημοσιοποιεί σε βάρος τρίτων. Αν αναγνωρίζει τον εαυτό του σε δημόσια κείμενα που δεν αναφέρουν καν το όνομά του, κάτι θα ξέρει καλύτερα. Η συνολική κατανόηση ενός κειμένου και η αξιοποίησή του για αυτοδιόρθωση και αυτοβελτίωση προϋποθέτει ικανότητα αναγνώρισης της προσφοράς και της ευκαιρίας. Όχι να καταλαβαίνουμε άλλ’ αντ’ άλλων. Δυστυχώς, όμως, το αδιόρθωτο και το αμετανόητο είναι στοιχεία της ατομικής και κοινής παιδείας και κουλτούρας ομάδων, οι οποίες μπορεί μάλιστα να περιλαμβάνουν και καθηγητές που να καμαρώνουν για τα έργα και τ’ «αστέρια» τους. Συγχαρητήρια σε όλους. Κρίμα τα παιδάκια.
Δεν είμαστε εκδικητικοί. Πριν και πάνω από όλα είναι ο άνθρωπος, η ελευθερία, η δικαιοσύνη, η αξιοπρέπεια, η συνύπαρξη. Εκείνο που μετράει στην πολιτική, ας μην το ξεχνάμε, είναι η πολιτική σοβαρότητα, ο αγώνας και η διάρκεια, προπαντός η τελευταία. Νομίζω είναι ξεκάθαρα όλα.
Στην εποχή της κυριαρχίας και της υπερπροβολής της εικόνας και των αστραφτερών οδοντοστοιχιών, αυτό που δεν εικονογραφείται, δεν αποτυπώνεται στις στατιστικές ή τις δημοσκοπήσεις είναι η βοή της κοινωνίας, αυτό που συντελείται στις συνειδήσεις των ανθρώπων, από τη μια η παθητικότητα, ο συμβιβασμός με τη φρίκη κι από την άλλη οι συλλογικές και ατομικές αντιστάσεις που αργά ή γρήγορα θα επεκταθούν και στη λεγόμενη πλειοψηφία.
Ωστόσο, μπορούμε κι εμείς εδώ να αρχίσουμε να εικονογραφούμε την ελπίδα, να αναζητήσουμε και να συνθέσουμε τις αναρίθμητες μικρές ψηφίδες της. Να αναλογιστούμε ότι σε κάθε εκδήλωση ασχήμιας, κτηνωδίας και βαρβαρότητας (πολιτικής, κοινωνικής αλλά και ατομικής) αντιστοιχούν αναρίθμητες εκφράσεις αλληλεγγύης, ανθρωπιάς, αγωνιστικότητας είτε σε προσωπικό είτε σε συλλογικό επίπεδο. Και μιλώ για μια ελπίδα συγκεκριμένη ή που πρέπει και μπορεί να συγκεκριμενοποιηθεί. Αυτή δεν την αποτελούν μόνο τα πλήθη των διαδηλωτών ή των αλληλέγγυων ή τα ποσοστά στις κάλπες αλλά η οργάνωση, το απελευθερωτικό σχέδιο, το πρόγραμμα, το διακριτό πολιτικό ήθος που πρέπει να είναι εύληπτο και ορατό στην καθημερινότητα ακόμα και μες στη χωματερή του συστήματος όπου ζούμε. Γιατί η ελπίδα μπορεί να γεννήσει την απελευθέρωση, ανδρών και γυναικών, ενώ ο φόβος γεννά την υποταγή, ακόμα και τον εκφασισμό.
Βασίλης Μπρούμας
ΑΝ.ΤΑ.ΜΑ.
Υποψήφιος Δήμαρχος
Πάνος Κατσούλης