Στις 21 Μαΐου 1864 με τη «Συνθήκη του Λονδίνου», μετά από πολλά χρόνια που οι ξένες δυνάμεις είχαν στην κατοχή τους τα Ιόνια νησιά, αυτά ενώθηκαν με το ελληνικό κράτος εκείνης της εποχής. Από τα νησιά είχαν «περάσει» Νορμανδοί, Ενετοί, Τούρκοι, Γάλλοι, Ιταλοί.
Τα νησιά του Ιονίου είχαν αναγνωριστεί ως αυτόνομο κράτος το 1800 με συνθήκη που υπέγραψαν Ρωσία και Τουρκία, με αποτέλεσμα να ιδρυθεί η Ιόνιος Πολιτεία και να έχει δική της σημαία και βουλή (Ιόνιος Βουλή). Όμως με το ξέσπασμα του ρωσοτουρκικού πολέμου η Ιόνιος Πολιτεία τάχθηκε με το πλευρό της Ρωσίας που έχασε, με αποτέλεσμα τα νησιά να καταλήξουν στα χέρια των Γάλλων.
Η ένωση παρά τις πιέσεις των κατοίκων των νησιών για την εξέλιξη αυτή, δεν προήλθε ούτε από εξέγερσή τους, ούτε λόγω διπλωματικών ικανοτήτων της Ελλάδας, ειδικά εκείνη την εποχή.
Ως προς την περίοδο που προηγήθηκε της ένωσης, η απόφαση να δρομολογηθεί η εξέλιξη αυτή είχε ξεκινήσει από το 1862, μετά από απόφαση του βρετανικού υπουργικού συμβουλίου.
Η εκτίμηση των Βρετανών ότι δεν έχουν γι’ αυτούς ιδιαίτερη στρατηγική σημασία και κατά συνέπεια το κόστος που τους επιβάρυνε με τη διατήρησή τους, δεν τους εξυπηρετούσε, ήταν σοβαρός λόγος για την εξέλιξη αυτή.
Προσθέτουμε ότι ο βασιλιάς της Ελλάδας, ο Δανός πρίγκηπας Γεώργιος ήταν αγγλόφιλος, συνεπώς ο «δίαυλος επικοινωνίας» με τη βρετανική αυτοκρατορία παρέμενε ανοιχτός.
Συγκεκριμένα το «Ηνωμένον Κράτος των Ιονίων Νήσων», που ήταν «βρετανική κτήση» από το 1815 παραχωρήθηκε στην Ελλάδα. Εγγυήτριες δυνάμεις της συνθήκης ήταν το Βασίλειο της Ελλάδας, Βασίλειο της Πρωσίας, η Ρωσική Αυτοκρατορία και το Ηνωμένο Βασίλειο.
Το χρονικό διάστημα που προετοιμάστηκε και τελικά υπεγράφη η «Συνθήκη του Λονδίνου» ήταν από τις 17 έως τις 29 Μαρτίου 1864, με τον Έλληνα εκπρόσωπο, Χαρίλαο Τρικούπη να υπογράφει στις 29 Μαρτίου 1864, ενώ στις 2 Μαΐου αναχώρησαν οι Βρετανοί και στην ελληνική κυριαρχία τα Ιόνια νησιά πέρασαν στις 21 Μαΐου 1864.
Η Βρετανία διατήρησε δικαιώματα στη χρήση του λιμένος της Κέρκυρας. Μερικά χρόνια αργότερα ένα από τα νησιά του συμπλέγματος των Ιονίων νήσων, το βορειότερο από αυτά, η Σάσων παραχωρήθηκε από την Ελλάδα στην Αλβανία με τον Νόμο 272/1914.
Η Ελλάδα αναλάμβανε όλες τις οικονομικές υποχρεώσεις που προέρχονταν από συμβάσεις που είχαν υπογραφεί πριν την ενσωμάτωση των νησιών, δηλαδή το δημόσιο χρέος των Ιονίων νήσων, τη διασφάλιση εμπορικών και ναυτιλιακών προνομίων αλλοδαπών, τις αποζημιώσεις και τις συντάξεις σε Άγγλους υπαλλήλους του εκεί κρατικού μηχανισμού, που με την ενσωμάτωση θα έχαναν τις θέσεις τους.
Αν και ο πληθυσμός των Ιονίων νήσων επιθυμούσε την ένωση με την Ελλάδα δεν έλλειψαν και οι φοβίες ότι η καλύτερη οικονομική θέση των Ιονίων νήσων, σε σύγκριση με την επικρατούσα οικονομική κατάσταση στο ελληνικό κράτος, με την ένωση μπορεί να οδηγούσε σε «εξίσωση προς τα κάτω» για την οικονομία των Ιονίων νήσων. Τελευταία πράξη της διαδικασίας ήταν ότι στο διάστημα 23 Σεπτεμβρίου έως 5 Οκτωβρίου 1864 το IΓ’ Ιόνιο Κοινοβούλιο (κεντρική φωτο) αποφάσισε με τη σειρά του την ένωση με την Ελλάδα.
Για την ιστορία στα επτάνησα μεταφέρθηκαν από την Κρήτη πρόσφυγες το 1867 για να γλιτώσουν από τους Τούρκους.
Επίσης τα Επτάνησα ήταν τόπος εγκατάστασης (όπως και πολλές άλλες περιοχές της χώρας μας) Μικρασιατών προσφύγων του 1922 και της ανταλλαγής πληθυσμών που ακολούθησε. Τραγική στιγμή η εισβολή των Ιταλών και ο κανονιοβολισμός του κάστρου της Κέρκυρας, όπου στεγάζονταν προσωρινά Μικρασιάτες πρόσφυγες με αποτέλεσμα το θάνατο 15 εξ αυτών, στις 31 Αυγούστου 1923 σαν αντίποινα της δολοφονίας του Ιταλού στρατηγού Ενρίκο Τελλίνι στα ελληνοαλβανικά σύνορα, από άγνωστους δράστες.
Οι Ιταλοί αποχώρησαν από την Κέρκυρα στις 27 Σεπτεμβρίου 1923 και η Ελλάδα πλήρωσε αποζημιώσεις με απόφαση του προγόνου του ΟΗΕ, της Κοινωνίας των Εθνών.
