Οκτώ μήνες μετά την άνοδό του στον θρόνο ο 74χρονος Κάρολος, συνοδευόμενος από την 75χρονη Καμίλα, θα λάβει το στέμμα και το χρίσμα στο αβαείο του Ουεστμίνστερ. Ένα «παράξενο σόου» που παρακολουθεί όλος ο πλανήτης.
Καταλαβαίνει κανείς τι είναι τελική η περιβόητη Τελετή Στέψης για την οποία προετοιμαζόταν τόσο καιρό το Ηνωμένο Βασίλειο και θα παρακολουθήσει όλος ο πλανήτης; Ίσως τελικά μπορεί να το εξηγήσει ένας Αυστραλός ρόκερ, λέει το BBC.
To βρετανικό δίκτυο αναφέρεται στον Νικ Κέιβ, που ξεκαθαρίζει ότι δεν είναι ούτε ρεπουμπλικανός ούτε μοναρχικός. Αλλά θα συμμετέχει «στο πιο παράξενο, το πιο εντυπωσιακό θέαμα, για το δέος που εμπνέει». Η στέψη του βασιλιά Καρόλου θα τα έχει όλα αυτά και πολλά άλλα.
Γιατί κάθε μεγάλη βασιλική περίσταση, ιωβηλαίο ή γάμος, γέννηση ή θάνατος, είναι μια ευκαιρία για θέαμα – αλλά όχι μόνο. «Μια ευκαιρία να υπενθυμίσουμε στο έθνος και στον κόσμο τον ρόλο και τη σημασία του θεσμού. Και μια στιγμή επανεφεύρεσης και rebranding» της μοναρχιας.
Αυτή η επανεφεύρεση πρέπει να γίνει με αρκετή λεπτότητα. Ένας θεσμός που βασίζεται στην κληρονομική αρχή και έχει τις ρίζες του σε μια χιλιετία παράδοσης δεν είναι ακριβώς ό,τι πιο κατάλληλο για «επανεκκίνηση».
Και αυτή η στέψη έρχεται σε ένα δύσκολο σκηνικό. Αυτή θα είναι η τρίτη φορά μέσα σε 12 μήνες που ηχούν οι τρομπέτες, οι στολές γυαλίζονται και οι άμαξες βουίζουν στους δρόμους του Λονδίνου και στην τηλεόραση, το ραδιόφωνο και το διαδίκτυο.
Για έναν θεσμό, που υποτίθεται ότι ξεφεύγει γενναιόδωρα στο παρασκήνιο, η προβολή είναι κάτι παραπάνω από μεγάλη όλο αυτό το διάστημα.
Υπάρχουν επίσης περισσότερα ερωτήματα από πριν – για το κόστος της μοναρχίας, για τον πλούτο του Στέμματος, για την αρχή του κληρονομικού αρχηγού κράτους. Ερωτήματα που έμεναν σε μεγάλο βαθμό κάτω από την επιφάνεια τις τελευταίες δεκαετίες της ύστερης βασιλείας της Ελισάβετ.
Μεγάλο και το ερώτημα αν η υποστήριξη για τη μοναρχία – αρκετά ισχυρή τις τελευταίες δεκαετίες – αφορούσε στην πραγματικότητα περισσότερο την υποστήριξη προς την ίδια την αείμνηστη βασίλισσα και λιγότερο το λαϊκό αίσθημα προς το θεσμό, του οποίου εκείνη ηγήθηκε.
Απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις δεν θα λάβουμε κατά τη διάρκεια της τελετής. Τα σύμβολα και οι συμβολισμοί χιλίων ετών θα παραγκωνίσουν πολλά. Αλλά το Παλάτι ακούει προσεχτικά το τι θα πουν οι Βρετανοί και ο κόσμος σήμερα.
Το 1953 στο Αβαείο επικρατούσε ένας «συνωστισμός» από κορώνες και ερμίνα.
Ένας στους πέντε από αυτούς που θα παρευρεθούν αυτή τη φορά θα είναι εργαζόμενοι σε φιλανθρωπικά ιδρύματα και εθελοντές της κοινωνίας των πολιτών – μια αντανάκλαση της μοναρχίας της «πρόνοιας», ενός θεσμού που θέλει να δείξει ότι «υπηρετεί την κοινωνία».
Το μεταβαλλόμενο πρόσωπο της Βρετανίας θα βρίσκεται στο επίκεντρο. Η Dame Elizabeth Anionwu, ιρλανδο-νιγηριανής καταγωγής, και η βαρόνη Benjamin, γεννημένη στο Τρινιντάντ και Τομπάγκο, θα έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Πέντε από τους δώδεκα συνθέτες της μουσικής, στους οποίους ανατέθηκε η επιμέλεια της τελετής, είναι γυναίκες. Πριν από 70 χρόνια αυτό ήταν μια αποκλειστικά ανδρική υπόθεση.
Ένας από τους τέσσερις κληρικούς θα είναι ο γεννημένος στην Τζαμάικα Επίσκοπος του Ντόβερ, Ρόουζ Χάντσον-Γουίλκιν. Και αφού τελειώσει η λειτουργία, Εβραίοι, Βουδιστές, Ινδουιστές, Σιχ και Μουσουλμάνοι θα χαιρετίσουν τον βασιλιά και τη βασίλισσα.
Ως Πρίγκιπας της Ουαλίας, ο Βασιλιάς πέρασε δεκαετίες συναντώντας ανθρώπους από κάθε γωνιά του Ηνωμένου Βασιλείου. Ξέρει πώς και πόσο έχει αλλάξει από τις μέρες της στέψης της αείμνηστης μητέρας του.
Και ξέρει ότι το Στέμμα πρέπει να αντικατοπτρίζει αυτή την αλλαγή. Ευτυχώς για εκείνον, αυτές οι αλλαγές δεν τον τρομάζουν.
«Η παράδοση σε συνδυασμό με τη νεωτερικότητα» είναι ο τρόπος με τον οποίο αρέσει στο Παλάτι να περιγράφει το μότο του. Με άλλα λόγια, το ίδιο, αλλά διαφορετικό.
Οι διαφορές θα είναι φανερές. Οι ομοιότητες θα είναι αυτές που θα τραβήξουν το ενδιαφέρον.
«Μια στιγμή στην εθνική ζωή που δεν όμοιά της. Μια στιγμή εξαιρετικού χρώματος και ιστορίας. Είναι δύσκολο να αμφισβητήσεις την παράξενη μέρα. Οι περίεργοι τίτλοι. Τα ξίφη, οι στολές και τα σπιρούνια. Η στέψη ενός άνδρα ήδη Βασιλιά. Αλλά ίσως αυτό είναι το θέμα. Ακόμη ένα βασιλικό σόου για ένα έθνος, που είναι άνετο με την εκκεντρικότητά του» γράφει το BBC. Ή όπως το λέει ο Nick Cave «η μοναδική παραξενιά της ίδιας της Βρετανίας».