Άλλος ένας κύκλος της ζωής έκλεισε, με την αποχώρηση από τα εγκόσμια του αγαπημένου μου θείου, Χρήστου Κανή.
Άνθρωπος χαμηλών τόνων, αγωνιστής της ζωής από τα γεννοφάσκια του, ρίζωσε στον τόπο μας, παρ’ ότι «ελαφρώς» ξένος. Αβόρανη αυτός, σημερινό Λειβαδάκι, Μικρή Παλούκοβα εμείς, σημερινή Λεύκα. Μας έβλεπε από ψηλά και εξ απεναντίας, δηλαδή. Ένωσε την ζωή του με την εξ ίσου αγαπημένη μου θειά, την Γιαννούλα, αδερφή του πατέρα μου, και κατάφεραν να ζήσουν μαζί σχεδόν για 65 χρόνια.
Δύσκολες μεταπολεμικές εποχές άφησαν το στίγμα τους απάνω τους. Στερήσεις, ανέχεια, ξενητειά αλλά δεν τα παράτησαν. Έκαναν την οικογένειά τους και είδαν τα παιδιά τους να προκόβουν στον δικό τους αγώνα.
Ο έρωτάς τους το χωριό μας. Έφτιαξαν σχεδόν με τα χέρια τους ένα μικρό καταφύγιο και περνούσαν εκεί όλα τους τα καλοκαίρια. Ήταν το αγαπημένο ζευγάρι, που έχαιρε σεβασμού και εκτίμησης από όλους, μικρούς και μεγάλους.
Αυτός, χαρακτηριστική φιγούρα, δεν αποχωριζόταν ποτέ την γκλίτσα του, πάντα παρέα με τους αγαπημένους του φίλους, ευφυέστατος, με έμφυτη την αίσθηση του χιούμορ, με τις χαρακτηριστικές ατάκες του, που μας έκαναν να ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια. Στο δε πανηγύρι δεν έλειψε ποτέ. Περίμενε την κατάλληλη στιγμή να παραγγείλει στα όργανα να χορέψει ένα αργό τσάμικο, είτε τον «Ήλιο», την «Ιτιά», το «Αγγέλω κρένει η μάνα σου» και μετά καθόταν και τους παρατηρούσε όλους. Πάντα καίριος στις θέσεις που έπαιρνε, όταν ανέκυπταν προβλήματα στο χωριό, χωρίς ποτέ να υψώσει την φωνή του αλλά με σοβαρή και υπεύθυνη στάση έλεγε την γνώμη του, που συνήθως γινόταν αποδεκτή. Είχε φάει, βλέπετε, την ζωή με το κουτάλι και η σοφία του απαραίτητη.
Η θειά μου, η αρχόντισσα του σπιτιού. Έφερνε τα πάντα βόλτα και μεριμνούσε πώς θα φιλοξενήσει με τον καλλίτερο τρόπο τα παιδιά, τα ανήψια, τα εγγόνια της και το χαιρόταν πραγματικά. Εκεί ήταν και το δικό μου καταφύγιο, όποτε πήγαινα στο χωριό. Ήρεμος άνθρωπος κι αυτή, επίσης με φοβερή αίσθηση του χιούμορ, συναγωνίζονταν ποιος θα πει την πιο αυθόρμητη ατάκα κι εμείς λυνόμαστε στα γέλια. Μαζί πήγαιναν στο πανηγύρι κι απολάμβαναν το μελισσολόι που χόρευε ασταμάτητα επί τρεις ημέρες.
Δύσκολη η αποδοχή της απουσίας για τον άνθρωπό σου. Θα είμαστε όμως όλοι εκεί, θεία μου, να σου θυμίζουμε πως η ζωή πάντα αξίζει γι’ αυτούς που απέμειναν, ιδιαιτέρως όταν έχουν να πάρουν ακόμα πολλές χαρές. Θα ’ναι το αντίβαρο στην μεγάλη απώλεια.
Ο «μικρός το δέμας», το παλληκάρι σου αναπαύεται στην ηρωική γη, έτσι ακριβώς όπως έζησε κι αυτός. Ως ήρωας της ζωής…
Χρήστος Βλαχογιάννης
Καθηγητής Μουσικής