Το έργο της ανάπλασης της κεντρικής πλατείας στο Μεσολόγγι αποτελεί, ίσως ,το ποιο λαμπρό παράδειγμα που φανερώνει το τεράστιο χάος που υπάρχει ανάμεσα στις ανάγκες της τοπικής κοινωνίας από τη μια μεριά και το σχεδιασμό και εφαρμογή της πολιτικής της Ε.Ε. & Ελληνικών κυβερνήσεων από την άλλη. Ακόμη και πινακίδα του έργου είναι αρκετά “ διαφωτιστική” , μας πληροφορεί ότι πρόκειται για έργο αγροτικής ανάπτυξης.
Η ανάπλαση που επιχειρείται στην πλατεία είναι η τρίτη μέσα σε λίγα χρόνια. Ο δήμος ταλανίζεται από τεράστια προβλήματα που απαιτούν άμεση λύση και σχετίζονται με την επιβίωση των κατοίκων. Είναι το λιγότερο , πολυτέλεια η ανάπλαση πλατείας για ένα δήμο που:
-Εκλιπαρεί άλλους δήμους να δεχτούν τα σκουπίδια του.
– Υπάρχει κίνδυνος, από έλλειψη αντιπλημμυρικών έργων, μια όχι ιδιαίτερα μεγάλη νεροποντή να δημιουργήσει πλημμυρικά φαινόμενα.
-Η ύδρευση του είναι στο έλεος των “παρόχων” ηλεκτρικής ενέργειας.
-Οι βιολογικοί σταθμοί είναι μόνο κατ΄ όνομα βιολογικοί.
– Η μόλυνση και ρύπανση της λιμνοθάλασσας και του Αχελώου συνεχίζεται .
– Το αποχετευτικό δίκτυο είναι ανύπαρκτο σε πολλά διαμερίσματα.
– Οι υπηρεσίες είναι υποστελεχωμένες.
– Υπάρχει ανάγκη στέγασης σχολείων.
– Τα περισσότερα σχολικά κτίρια έχουν τεράστιες ελλείψεις.
– Το οδικό δίκτυο έχει τα χάλια του.
-Δημαρχείο δεν υπάρχει.
Χωρίς η αναφορά στα προβλήματα να έχει τέλος εδώ, πρέπει να θυμηθούμε πως δεν είναι μόνο η ανάπλαση της πλατείας αλλά και οι αναπλάσεις που έγιναν ,Αιτωλικό, οδός Κύπρου στο Μεσολόγγι, Νεοχώρι κ.λ.π αλλά και αυτές που έχουν προγραμματιστεί και θα γίνουν , οδός Ναυπάκτου, Τουρλίδα.
Οι δημοτικές αρχές έχουν τεράστια ευθύνη που ευθυγραμμίζονται με αυτό το σχεδιασμό και την πολιτική για την τοπική διοίκηση. Οι προτεραιότητες, πρέπει να είναι αυτές που λύνουν λαϊκά προβλήματα, που απαντούν σε πραγματικές ανάγκες.
Η τοπική διοίκηση (γιατί για αυτοδιοίκηση ούτε λόγος) ,εδώ και κάποιες δεκαετίες επιλέχτηκε από την κυρίαρχη πολιτική να είναι ένας σημαντικός ιμάντας μεταβίβασης της κεντρικής πολιτικής.
Η κρατική χρηματοδότηση προς την Τοπική Διοίκηση μειώνεται, με αποτέλεσμα σήμερα να βρίσκεται σε απαράδεκτα χαμηλά επίπεδα και παράλληλα είναι συνεχής ο προσανατολισμός και η πίεση για αύξηση των ιδίων πόρων σε σχέση με την κρατική χρηματοδότηση. Αυτό μεταφράζεται σε ακόμα μεγαλύτερη εμπορευματοποίηση των λαϊκών αναγκών, ανταποδοτικότητα, δηλαδή να πληρώνουν οι λαϊκές οικογένειες για τις παροχές των δήμων. Σε αυτήν τη λογική εντάσσεται και η μεταφορά στην Τοπική Διοίκηση αρμοδιοτήτων Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας και μιας σειράς άλλων δραστηριοτήτων, με την οποία «σπάει» ο ενιαίος χαρακτήρας που πρέπει να έχει μια δημόσια παροχή, οξύνονται οι ταξικές διακρίσεις και υποβαθμίζονται οι παρεχόμενες υπηρεσίες. Ακόμα, σημαίνει σταδιακή μεταφορά νέων φορολογικών βαρών στις πλάτες των λαϊκών νοικοκυριών και νομιμοποίηση παλιών μέσω της Τοπικής Διοίκησης, όπως ο ΕΝΦΙΑ, ο αυξημένος ΦΠΑ στα νησιά, ενδυνάμωση των μηχανισμών «εισπραξιμότητας» φόρων.
Ακόμη επιχειρείται η ενίσχυση της επιχειρηματικότητας της Τοπικής Διοίκησης, της προώθησης των ιδιωτικοποιήσεων. Στην κατεύθυνση αυτή ενθαρρύνονται οι δήμοι να στήνουν επιχειρήσεις ή να συμμετέχουν σε επιχειρηματικά σχήματα, εισάγονται διατάξεις για την «απελευθέρωση» της Ενέργειας και την προώθηση των ΑΠΕ, διαμορφώνεται συνολικά η Τοπική Διοίκηση σε χώρο πιο ελκυστικό για την προσέλκυση κεφαλαίων και επενδύσεων. Οι δήμοι ενθαρρύνονται να ιδρύουν επιχειρήσεις, οι ΣΔΙΤ γενικεύονται, οι συμβάσεις παραχώρησης το ίδιο, εισάγονται διατάξεις για την επιχειρηματική αξιοποίηση φυσικών πόρων και δημοτικής γης από το τουριστικό και όχι μόνο κεφάλαιο, καθώς και για τη ληστρικά μακρόχρονη παραχώρηση σε επιχειρηματικούς ομίλους της δημοτικής ακίνητης περιουσίας και των υποδομών με συνοδεία προκλητικών φοροαπαλλαγών και διευκολύνσεων, επιταχύνεται η διαδικασία ιδιωτικοποίησης του νερού, των απορριμμάτων κ.λπ.
Ακόμα, μέσα από τη λεγόμενη «κοινωνική οικονομία», προχωρά παραπέρα η εμπορευματοποίηση μιας σειράς κοινωνικών παροχών, δίνοντας χώρο σε ΜΚΟ, ΚΟΙΝΣΕΠ, δίκτυα και συνεταιρισμούς προσώπων, ως εργαλείο και για να απαλλαγεί το κράτος από τις ευθύνες του όσο και για να χτιστεί ο μηχανισμός διαχείρισης της ανεργίας, της φτώχειας, συγκαλύπτοντας και αφήνοντας στο απυρόβλητο τις αιτίες που γεννούν τα φαινόμενα αυτά, τον καπιταλισμό.
Στην τοπική διοίκηση προχωρούν στη γενίκευση και μονιμοποίηση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, ιδιωτικών ή κρατικών εργολαβιών σε κρίσιμες δημοτικές υπηρεσίες, με συμβάσεις, ωράρια, μισθούς και συνθήκες μεσαίωνα, κατάργηση των ΒΑΕ.
Ο έλεγχος του από το κεντρικό αστικό κράτος προς την τοπική διοικηση είναι πολύ στενός όχι για κάποιο άλλο λόγο αλλά με στόχο την απρόσκοπτη και χωρίς ενοχλητικές φωνές υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής.
Η ΛΑΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ διαφωνώντας ριζικά με αυτή την πολιτική καλεί σε πάλη για να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες.
Σήμερα είναι ανάγκη γενναίας αύξησης της χρηματοδότησης των δήμων και των Περιφερειών για να :
Σχεδιάσουν και υλοποιήσουν τα έργα που έχουν ανάγκη. Τα έργα να κρίνονται επιλέξιμα από αυτούς που τα πληρώνουν, τους δημότες,και με βάση τα κριτήρια της κάλυψης των αναγκών τους και όχι με τα κριτήρια που βάζει η Ευρωπαϊκή Ένωση ,
Στηρίξουν τους βασικούς τομείς της Παιδείας, της Υγείας, της Πρόνοιας.
Στελεχωθούν με εργαζόμενους με μόνιμη σταθερή σχέση εργασίας.
Η εμπορευματοποίηση – ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών των δήμων καλύπτουν τις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων δεν πρόκειται να ικανοποιήσει τις εργατικές – λαϊκές ανάγκες. Για αυτό δεν έχουν και καμία θέση στους δήμους.
ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ 19 ΝΟΕΜΒΡΗ 2022 Μαργαρίτης Θόδωρος δημοτικός σύμβουλος εκλεγμένος με τη ΛΑΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ