Η σωτηρία μας πραγματοποιείται
μέσω της σχέσης μας με τον Χριστό
Του Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Δαμασκηνού
Πολύτιμο είναι το μάθημα της πίστεως το οποίο μας διδάσκει η συμπεριφορά του Αποστόλου Πέτρου στη σημερινή ευαγγελική περικοπή. Μεγάλη όμως είναι και η δικαίωση της πίστης αυτής, μέσω του θαύματος του Κυρίου μας.
Βρισκόμαστε στην όχθη της λίμνης Γεννησαρέτ. Ο Χριστός δεν έχει επιλέξει ακόμη τους σταθερούς ακολούθους Του. Συνοδεύεται όμως διαρκώς από πλήθος ακροατών, καθώς έχει ήδη αρχίσει την δημόσια διδασκαλία Του.
Η ομιλία τελειώνει, ο Κύριος όμως έχει επιλέξει την ημέρα εκείνη για να καλέσει κοντά Του τους πρώτους μαθητές Του, οι οποίοι θα αφοσιωθούν σε Αυτόν για τα επόμενα τρία χρόνια και κατόπιν θα αποσταλούν στα πέρατα του κόσμου για να διαδώσουν το κοσμοσωτήριο μήνυμά Του.
Τα λόγια που πριν λίγο έχει απευθύνει στον όχλο, είναι βέβαιον πως θα είχαν γοητεύσει και τους ταπεινούς ψαράδες της Γεννησαρέτ. Τώρα όμως έφτασε η στιγμή να αποδείξει και με έργα θαυμαστά τη δύναμη αλλά και την αγάπη Του προς τους μελλοντικούς αποστόλους Του.
«Σίμων», του λέει «πήγαινε στα βαθιά και ρίξε τα δίχτυα σου».
Ο Σίμων Πέτρος απορεί και δεν διστάζει να εκφράσει στον Διδάσκαλο τις δικαιολογημένες επιφυλάξεις του. Όλη νύχτα προσπαθούσαν, αυτός και οι σύντροφοί του, να πιάσουν κάτι. Τίποτε όμως δεν κατάφεραν. Γιατί να καταφέρουν τώρα, και μάλιστα σε ώρα προχωρημένη, αφού έχει βγει το φως της ημέρας και το ψάρεμα δεν έχει καμία ελπίδα; Δεν επιμένει όμως. Οι λόγοι που μόλις πριν λίγα λεπτά έχει ακούσει τον έχουν επηρεάσει βαθιά και τον έχουν πείσει πως βρίσκεται μπροστά σε έναν ξεχωριστό άνθρωπο, ο οποίος δεν είναι δυνατόν να τον εξαπατήσει. Η ανθρώπινη λογική του, αλλά και η εμπειρία του έμπειρου ψαρά, διαμαρτύρονται. Η εμπιστοσύνη όμως στον Χριστό κάμπτει τις αμφιβολίες του και τον οδηγεί στην πρώτη εκδήλωση της ολοκληρωτικής του αφοσίωσης, που έμελλε να αφορά, όχι μόνον τη δική του ζωή, αλλά και την ζωή όλων των εργατών του Ευαγγελίου μέσα στην ιστορία:
«Αφού το λες εσύ Κύριε, εγώ θα ξαναρίξω το δίχτυ!»
Και το θαύμα έγινε.
Στο Σύμβολο της Πίστεως, η Εκκλησία μας ονομάζεται και «Αποστολική». Η ιδιότητα αυτή δεν έχει να κάνει μόνο με την Αποστολική διαδοχή που εκπληρώνεται μέσω της χειροτονίας των επισκόπων και, κατ’ επέκταση, όλων των κληρικών. Έχει να κάνει και με την ένταξη των Χριστιανών ανά τους αιώνες στο έργο των Αποστόλων, αλλά και στη μίμηση της πίστης και της αφοσίωσής τους στον Θεάνθρωπο Ιησού.
Το έργο αυτό παρουσιάζει σήμερα ο Κύριος με απλότητα αλλά και με πληρότητα, καθώς απευθύνεται στον Πέτρο. Θέλει να κατευνάσει τον φόβο του μπροστά στο θαύμα, αλλά και να τον προετοιμάσει για το μέλλον: «Μη φοβάσαι», του λέει. «Σήμερα μεταβάλλεσαι από ψαρά ψαριών σε ψαρά ανθρώπων».
Και αν ένας ψαράς πιάνει ψάρια για να επωφεληθεί ο ίδιος ο Απόστολος Πέτρος, οι υπόλοιποι Απόστολοι αλλά και, κατ’ επέκταση, όλοι εμείς, καλούμεθα να αλιεύσουμε ανθρώπους, τους οποίους θα κατευθύνουμε προς την αγκαλιά του επουράνιου Θεού Πατέρα μας.
Στην Εκκλησία δεν βρισκόμαστε μόνον για την εξασφάλιση της ατομικής μας σωτηρίας. Η ιδιότητά μας ως Χριστιανών συνδέεται άρρηκτα και με την αγάπη προς τον κόσμο, αλλά και με την διαρκή αναζήτηση τρόπων για τη σωτηρία μας. Και βεβαίως, μία είναι η σωτηρία και πραγματοποιείται μέσω της σχέσης μας με τον Χριστό. Όλοι μας όμως έχουμε τη μεγάλη αποστολή να συμβάλουμε, προκειμένου, όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι, να στρέψουν τη ματιά τους προς Εκείνον και να ανοίξουν την καρδιά τους, ώστε να δεχτούν την παρουσία Του.
Παρόλη όμως την πίστη μας και την προσπάθειά μας, τα γεγονότα και οι καταστάσεις συχνά μας πτοούν. Κάνουμε ό,τι μπορούμε, ακολουθώντας το θέλημά Του. Προσευχόμαστε με βαθιά πίστη στη δύναμη και την αγάπη Του. Όπως και ο Πέτρος, διαλέγουμε την σωστή στιγμή και τον σωστό τρόπο, σύμφωνα πάντα με την ανθρώπινη λογική μας. Τα αποτελέσματα όμως δεν έρχονται. Ο κόσμος συνεχίζει να «κείται εν τω πονηρώ». Η Εκκλησία μας μοιάζει να περιθωριοποιείται όλο και περισσότερο, ακόμη και να χλευάζεται, ενώ οι άνθρωποι, και ιδιαίτερα οι νέοι μας, επιμένουν να αναζητούν το ξεδίψασμα της ψυχής τους από «φρέατα συντετριμμένα» και στερεμένες πήγες. Ως Χριστιανοί αισθανόμαστε συχνά πως βρισκόμαστε εκτός τόπου και χρόνου, πως η ιστορία μας ξεπέρασε, πως το κεφάλαιο «Χριστός» έκλεισε για την ανθρωπότητα. Νιώθουμε πως ρίχνουμε τα δίχτυα μας τη λάθος ώρα, όπως ακριβώς πίστευε και ο Πέτρος.
Σήμερα όμως ο ίδιος ο Πέτρος μας καλεί να αφήσουμε την εμπειρία της λογικής και να καταφύγουμε στην εμπειρία της πίστεως, αντιμετωπίζοντας τη λάθος ώρα της περιορισμένης κρίσης μας ως την σωστή ώρα του Χριστού. Όπως τότε, έτσι και σήμερα, έτσι και για πάντα, ο Κύριος έχει τη δύναμη να μετατρέπει κάθε ώρα σε σωστή ώρα και να εξασφαλίζει τα θαυμαστά αποτελέσματα μιας ψαριάς τόσο πλούσιας, όσο εκείνης που παραλίγο να αναποδογυρίσει τη βάρκα. Όπως αναφέρει ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, το σημερινό θαύμα αποτελεί διαβεβαίωση προς όλους τους ψαράδες του έργου του Χριστού πως «δεν θα είναι χωρίς μισθό ο κόπος τους, ούτε άκαρπος ο ζήλος που θα δείξουν όταν θα απλώσουν το δίχτυ της ευαγγελικής μύησης, αλλά σε αυτό το δίχτυ θα μαζέψουν από όλα τα μέρη και με σιγουριά τις αγέλες των εθνών».
Ίσως κάποιος να ισχυριστεί πως και τότε και σήμερα, οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να δουν θαύματα. Εμείς, όμως, γνωρίζουμε πως θαύματα κάνει μόνο ο Θεός και πως οι δυνάμεις μας δεν επαρκούν για να προσφέρουμε στον κόσμο θαυματουργικές εμπειρίες. Τα θαύματα όμως, αδελφοί μου, είναι διαρκή και η Εκκλησία δεν μένει ποτέ χωρίς ψαράδες που γεμίζουν το δίχτυ τους. Πρώτοι απ’ όλους είναι οι άγιοι των καιρών μας. Άνθρωποι απλοί, συχνά αγράμματοι, που γίνονται το στήριγμα ενός κόσμου υψηλής μορφώσεως και τεχνολογικών επιτευγμάτων, αλλά φτωχού σε χαρά και ελπίδα. Δεν είναι άραγε αυτό ένα διαρκές θαύμα; Δεν αποτελεί το γεγονός αυτό παρηγοριά και για μας, όταν εξαντλούμαστε και αποκαρδιωνόμαστε κοιτώντας γύρω μας; Δεν αποτελεί το γεγονός αυτό ενδυνάμωση και ενίσχυση της αποφασιστικότητάς μας να συνεχίσουμε την αποστολή και τη διακονία μας; Δεν αποτελεί το γεγονός αυτό διαβεβαίωση πως ο Κύριος των δυνάμεων έχει τη δύναμη να μεταβάλει τη διάνοια και την ψυχή των ανθρώπων; Αλλά και εμείς οι ίδιοι, δεν αποτελούμε άραγε, ο καθένας μας ξεχωριστά, ένα μικρό θαύμα; Τι θα ήταν η ζωή μας χωρίς Εκείνον; Τι σκοπό θα είχαν οι μέρες μας χωρίς Εκείνον; Που θα βρίσκαμε τη δύναμη να συνεχίσουμε χωρίς την παρουσία Του στη ζωή μας;
Αυτή είναι η δύναμη της πίστεως και η παρηγοριά που μας προσφέρει η σημερινή περικοπή. Με την πίστη δεν δένουμε στην ακτή της απογοήτευσης τις βάρκες μας. Δεν αποσυρόμαστε στην καλύβα μας, αποκαμωμένοι και απελπισμένοι. Συνεχίζοντας να ομορφαίνουμε και να καρπίζουμε την ψυχή μας μέσω της σχέσης μας με τον Χριστό, γινόμαστε μάρτυρες δικοί Του, δίχτυ δικό Του, προσελκύοντας κοντά Του, με τον τρόπο της ζωής μας, τους συνανθρώπους μας.
Έργο δικό Του είμαστε, έργο δικό Του επιτελούμε και όσο ενισχύουμε την Εκκλησία με τον ζήλο, με την πίστη μας και, βεβαίως, με την αγάπη και την ταπεινοφροσύνη μας, η ελπίδα της σωτηρίας του κόσμου δεν θα σβήσει ποτέ.
