Και ένα μετέωρο ερώτημα που ένιωθες διάχυτο στους χώρους με τα πηγαδάκια, στα γύρω καφέ, στην κεντρική αίθουσα. Πού πάει ο ΣΥΡΙΖΑ, με ποια ταυτότητα και με ποιο σχέδιο.
Η πρώτη ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ μετά την παραίτηση Τσίπρα δεν ήταν εύκολη. Δεν ήταν απλώς ο αστικός καύσωνας που έκανε αφόρητη την ατμόσφαιρα στο Κέντρο των Αθηνών, και παρά την κλιματιζόμενη αίθουσα του ξενοδοχείου που συγκεντρώθηκαν τα 300 μέλη και όχι μόνον του κόμματος για δύο ημέρες. Σάββατο και Κυριακή.
Ήταν και ένα μετέωρο ερώτημα που ένιωθες διάχυτο στους χώρους με τα πηγαδάκια, στα γύρω καφέ, στην κεντρική αίθουσα. Πού πάει ο ΣΥΡΙΖΑ, με ποια ταυτότητα και με ποιο σχέδιο. Εδώ συζητήθηκαν τρία βασικά πράγματα. Όχι η βαθιά ακόμη ουσία και αιτία της ήττας του Μάη – Ιούνη, παρά μόνον νύξεις για αυτήν από σειρά στελεχών
Ο οδικός χάρτης των διαδικασιών που θα βγάλει νέο Πρόεδρο. Οι πλατφόρμες των 4 υποψηφίων (Αχτσιόγλου, Τσακαλώτος, Παππάς, Τζουμάκας). Μπορεί βέβαια να έχουμε κι άλλους αφού η καταληκτική ημερομηνία είναι το Διαρκές Συνέδριο στις 3 Σεπτέμβρη.
Και μερικά μόνον για την άμεση μάχη των αυτοδιοικητικών εκλογών. Για το τελευταίο έχει σημασία πως η Πολιτική Γραμματεία (ΠΓ) που θα ασχοληθεί με το θέμα την Τρίτη, θα πρέπει να αναδιανείμει και τα καθήκοντα των στελεχών μετά την παραίτηση του Χρήστου Σπίρτζη από τα όργανα (ο πρώην υπουργός είχε την ευθύνη της ΤΑ και δεν δέχθηκε λίγα πυρά για την μη προεργασία που του αποδίδουν).
Μια νέα πλειοψηφία
Για τον οδικό χάρτη, και βασικά σε συνάρτηση με αυτόν, εδώ και περίπου ένα μήνα μετά την παραίτηση Τσίπρα μοιάζει να αποκρυσταλλώνεται μια νέα πλειοψηφία. Που ανασυνθέτει και τον εσωτερικό συσχετισμό. Και ο δικός της οδικός χάρτης επικράτησε και ψηφίστηκε από την Κεντρική Επιτροπή (ΚΕ). Προβλέπει άμεσες διαδικασίες.
Εδώ αθροίζεται το μεγάλο μέρος της Κίνησης Μελών, η Ομπρέλα, η ομάδα των 6 συν 6 (Τζανακόπουλος, Χαρίτσης κτλ.), η πάλαι ΔΗΜΑΡ (Θεοχαρόπουλος, Χατζησωκράτης κα), στελέχη της Γέφυρας όπως ο Μπίστης.
Μια ανάγνωση θέλει την νέα συμμαχία να συγκροτείται στην ανάγκη ύπαρξης του χώρου και θεσμικά. Έχει τα καθήκοντα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης παρά του γεγονότος πως είναι χώρος λαβωμένος. Και πολιτικά. Αφού όπως λέει ένα μέρος των παλιών, «δεν μπορεί να είσαι ακέφαλος για καιρό».
Μια έτερη ανάγνωση βλέπει πως είναι το παράγωγο μιας υπο- κρίσης που διαπερνά τον ΣΥΡΙΖΑ και αφορά την κραταία μα όχι πια ενιαία τάση της Κίνησης Μελών. Οι προεδρικοί χάσαν τον πρόεδρο τους και άρα την βασική τους αναφορά. Χάσανε και το ενοποιητικό τους στοιχείο.
Οι υποψήφιοι και οι συμμαχίες
Οι πιο πολλοί εξ αυτών είδαν με φόβο το σύρσιμο των διαδικασιών για καιρό και τάχθηκαν με τους άλλοτε αντιπάλους τους: την Ομπρέλα. Η τελευταία επίσης δεν έμεινε αλώβητη αλλά σε ένα δευτερεύον σκέλος. Η ψυχή θέλει Τσακαλώτο, η βάση θέλει Έφη. Έτσι φτάσαμε ένας εκ των παλιών της ανοιχτά στην ΚΕ να επιλογίζει το δικό του συνολικό μανιφέστο με το νεύμα στην Αχτσιόγλου. Ο Νίκος Βούτσης.
Οι πιο πολλοί του εν λόγω ρεύματος λένε πως στον πρώτο γύρο θα στηρίξουν τον πρώην υπουργό Οικονομικών και στον δεύτερο την Αχτσιόγλου. Ιδανικά; Ένα μέρος της πλατφόρμας του Τσακαλώτου να ενσωματωθεί στην πρώην υπουργό.
Στου έτερους υποψηφίους με σαφήνεια, ο Παππάς θέλει να απευθυνθεί στον κόσμο της διεύρυνσης. Μεγάλο μέρος των συνδικαλιστών, του ανατολικού τομέα και του νότιου στοιχίζεται εδώ. Προς το παρόν. Ο Παύλος Πολάκης παρά την επίσης από την μεριά του «μανιφεστική» τοποθέτηση, έκανε προς το παρόν πίσω για υποψηφιότητα, με τον φόβο της περαιτέρω αποδυνάμωσης του ρεύματος της διεύρυνσης αλλά και με σταθερή πολεμική στα 37 δισ του Τσακαλώτου που αποξένωσαν τον ΣΥΡΙΖΑ από τους μεσαίους.
Ο Τεμπονέρας επέμεινε στον οδικό χάρτη του Νοέμβρη και προς το παρόν δεν είναι υποψήφιος παρά του γεγονότος πως δυνητικά και με την στήριξη της ΡΕΝΕ (Κοτσακάς, Τσιόκας κα), θα μπορούσε να εκφράσει την διεύρυνση και τους προβληματισμένους πασοκογενείς που δεν τάχθηκαν με την νέα συμμαχία που περιγράψαμε πιο πάνω.
Επόμενο ραντεβού; Οι περιοδείες των υποψηφίων στον λιγοστό χρόνο μέχρι την ΔΕΘ. Το Διαρκές συνέδριο. Η μάχη των αυτοδιοικητικών. Και το μεγάλο πια στοίχημα της συμμετοχής των μελών και του κόσμου στις διαδικασίες.
