Η τελευταία φορά που η Σαλάχ Αμπντ Ραμπού Χουσεΐν και ο Μοχάμεντ Σαλέχ είδαν τον, 18 χρονών, γιο τους, Γαχία, ήταν πριν από έναν μήνα. Σήμερα, μία εβδομάδα σχεδόν μετά το ναυάγιο στην Πύλο, εξακολουθούν να προσεύχονται για ένα θαύμα.
Ο Γαχία Σαλέχ όταν τους αποχαιρέτησε δεν τους είπε που πάει. «Μου έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο σαν να ήξερε πως ίσως ήταν η τελευταία φορά που με βλέπει» λέει, σήμερα, η μητέρα του η οποία βλέποντάς τον να φεύγει από το σπίτι, ένα απόγευμα στα μέσα του Μάη, πίστευε πως εκείνο το βράδυ ο γιος της θα το περνούσε με φίλους.
Την επόμενη ημέρα δεν είχε επιστρέψει και οι γονείς του ανακαλύπτουν ότι ο Γαχία μαζί με τον ξάδερφό του και άλλους τέσσερις άνδρες είχαν ξεκινήσει το ταξίδι τους για τη Λιβύη. Έφτασαν πρώτα στην Αλεξάνδρεια και στη συνέχεια κατευθύνθηκαν στην πόλη Σαλούμ όπου οι διακινητές τους πέρασαν από τα σύνορα.
«Ήθελε να μας βοηθήσει» λέει ο πατέρας του ο οποίος μαζί με τη σύζυγό του προσπαθούσαν από κοινού να τον μεταπείσουν – ήδη από την αρχή του έτους, ώστε να μην φύγει από την Αίγυπτο διακινδυνεύοντας τη ζωή του ως επιβάτης σε ένα από αυτά τα πλοία θανάτου από τη Λιβύη με προορισμό την Ευρώπη.
Ο 18χρονος Γαχία ήταν το δεύτερο παιδί της εξαμελούς οικογένειας. Βοηθούσε τον πατέρα του που είναι αγρότης και παράλληλα εργαζόταν ως ημερομίσθιος εργάτης για 60 δολάρια τον μήνα.
Όσο ο καιρός περνούσε τόσο η οικονομική κατάσταση της οικογένειάς του πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και εκείνος τόσο πείσμωνε να κάνει αυτό που τόσοι και τόσοι συμπατριώτες του είχαν τολμήσει: να φύγει παρά τους κινδύνους και να φτάσει στην Ευρώπη διασχίζοντας τη Μεσόγειο. Απώτερος σκοπός του ήταν να μπορεί να βοηθά την οικογένεια του στέλνοντας της χρήματα από μακριά.
Οι γονείς του με τη βοήθεια συγγενών έψαχναν να εντοπίσουν τα ίχνη του ώστε να καταφέρουν o Γαχία να γυρίσει πίσω σώος. Συνομίλησαν με Αιγύπτιους που ζούσαν στη Λιβύη οι οποίοι τους έφεραν σε επαφή με διακινητές που δραστηριοποιούνταν μεταξύ Αιγύπτου και Λιβύης. Ήταν ήδη αργά.
Ο Γαχία ήταν ένας από 750 επιβάτες του αλιευτικού σκάφους. Σε αυτό οι 35 ήταν από το χωριό του. Μόλις έξι έχουν επιζήσει και είναι ανάμεσα στους συνολικά 104 επιζήσαντες. Οι γονείς του αγνοούν ακόμη την τύχη του.
«Θέλω τον γιο μου. Θέλω τον γιο μου νεκρό ή ζωντανό» φωνάζει ανάμεσα σε αναφιλητά και έχοντας κρυμμένο το πρόσωπό της η μητέρα του. Μπορεί κανείς μας να τη βοηθήσει; Με βεβαιότητα, όχι. Να την καταλάβει, όμως; Ναι.
Την ίδια ώρα, από τη Βαρκελώνη ο Ζοχαϊμπ Σαμρέζ, πακιστανικής υπηκοότητας έφτασε στην Καλαμάτα. Αναζητεί τον θείο του, 40 ετών. Εκείνος ονομαζόταν Ναντίμ Μουχάμ. «Μιλήσαμε στο τηλέφωνο πέντε λεπτά προτού επιβιβαστεί στο αλιευτικό σκάφος. Του είπα να μην το κάνει. Φοβόμουν. Μου είπε ότι δεν είχε άλλη επιλογή».
Ο Ζοχαϊμπ τώρα θα δώσει δείγμα DNA ώστε να μάθει εάν μία από τις 81 σορούς που έχουν ανασυρθεί ανήκει στον θείο του. Μιλώντας στα ξένα πρακτορεία ειδήσεων, φροντίζει να δείξει τη φωτογραφία του. Επαναλαμβάνει ότι ήταν πατέρας τριών παιδιών και πως ξεκίνησε αυτό το ταξίδι από το Πακιστάν για να έχουν εκείνα μία καλύτερη ζωή αφού η οικονομική κατάσταση της οικογένειας ήταν κάκιστη.
Ένα δράμα μέσα στο δράμα. Πώς αλλιώς να περιγράψει κανείς τις ιστορίες των κατατρεγμένων του κόσμου; Πώς αλλιώς να περιγράψει συνάμα την εν εξελίξει αγωνία των συγγενών που ελπίζουν στο θαύμα, που αναζητούν απελπισμένοι τους δικούς τους στις σορούς που ανασύρθηκαν με τον φόβο όμως ότι δεν θα είναι ανάμεσά τους αλλά ότι θα παραμείνουν δίχως όνομα νεκροί, κομμάτια ενός εφιάλτη δίχως τέλος και «θαμμένοι» για πάντα σε έναν υδάτινο τάφο.
