Περισσότεροι από δέκα χιλιάδες άνθρωποι βρέθηκαν από την περασμένη Παρασκευή στα πέριξ του Χιονοδρομικού Κέντρου Καλαβρύτων, προκειμένου να κατασκηνώσουν και να απολαύσουν ένα τετραήμερο μουσικών και άλλων εκδηλώσεων στο παρθενικό Helmos Mountain Festival
Συνήθως το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος αποτελεί την άτυπη έναρξη των θερινών μπάνιων· η θερμοκρασία έχει ανέβει πλέον αρκετά, η θάλασσα έχει ζεστάνει, τα κορμιά είναι πρόθυμα να αφήσουν μπλούζες και παντελόνια για τα μαγιό. Εκτός βέβαια αν ο δρόμος (και η μουσική) σε βγάλει πάνω στα… ψηλά βουνά. Περισσότεροι από δέκα χιλιάδες άνθρωποι βρέθηκαν από την περασμένη Παρασκευή στα πέριξ του Χιονοδρομικού Κέντρου Καλαβρύτων, σε ύψος 1.700 μέτρων, προκειμένου να κατασκηνώσουν και να απολαύσουν ένα τετραήμερο μουσικών και άλλων εκδηλώσεων στο παρθενικό Helmos Mountain Festival.
Από πάνω μας οι πίστες του χιονοδρομικού κρατούσαν (κυριολεκτικά) ακόμη χιόνι. Θερμοκρασία χαμηλή, συννεφιά, περιστασιακές βροχές. Και τι με αυτό; Νεανικές –ή λιγότερο νεανικές– παρέες ξεχύθηκαν στις πλαγιές του βουνού σε αναζήτηση του άγιου δισκοπότηρου: μιας σχετικά καλής, επίπεδης θέσης για σκηνή ανάμεσα στα τελευταία έλατα, στο όριο της αλπικής ζώνης. Μουσαμάδες και νάιλον επιστρατεύθηκαν για την προστασία από τη βροχή, η οποία ωστόσο είχε την καλή συνήθεια να σταματά λίγο πριν αρχίσουν οι συναυλίες.
Η σκηνή που στήθηκε στον χώρο του πάρκινγκ, ακριβώς δίπλα στο σαλέ, γέμισε με κορυφαία ονόματα του ελληνόφωνου ήχου. Ο ράπερ Novel 729, με τους κοφτερούς στίχους του, ξεσήκωσε τον νεαρόκοσμο –που ήταν και οι περισσότεροι– πριν αναλάβουν δράση διαδοχικά ο Παύλος Παυλίδης και ο Γιάννης Αγγελάκας. Τα δύο «τοτέμ» του ελληνικού ροκ ήταν στα συνηθισμένα υψηλά τους στάνταρ συγκινώντας πιο πολύ, όπως είναι λογικό, τους λίγο μεγαλύτερους.
Αυτά την Παρασκευή. Το Σάββατο, έπειτα από μια καταιγίδα που γέμισε το βουνό μπουμπουνητά και αστραπές, βγήκε μέχρι και ήλιος για να υποδεχθεί τους «καλοκαιρινούς» Χατζηφραγκέτα («εμάς, παιδιά, τα τραγούδια μας για παραλίες λένε»), οι οποίοι έφεραν μαζί το κεφάτο μείγμα ρέγκε-ροκ-χιπ χοπ που τους χαρακτηρίζει. Μισή ώρα πριν από τα μεσάνυχτα, στη σκηνή ανέβηκε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου με την πολυπληθή μπάντα του, η οποία περιλαμβάνει δεξιοτέχνες σαν τον Δημήτρη Μυστακίδη (κιθάρα) και τον Κωσταντή Πιστιόλη (πνευστά), ενώ μας σύστησε και την ουρανομήκη φωνή της Αλκυόνης, η οποία θα τον συνοδεύει φέτος το καλοκαίρι. Μοναδικές μελωδίες, καπνογόνα, μυσταγωγία· παρόμοιο το σκηνικό, ίσως και πιο πανηγυρικό, το επόμενο βράδυ, με τον Σωκράτη Μάλαμα και τον Γιάννη Χαρούλη να παίρνουν τη σκυτάλη.
Το φεστιβάλ, σε αυτή την πρώτη έκδοσή του, πρέπει να χαρακτηριστεί ασφαλώς επιτυχημένο. Κάποια οργανωτικά μικροπροβλήματα (πάρκινγκ, κατασκήνωση, τουαλέτες) μπορούν να λυθούν μελλοντικά και σίγουρα δεν πτόησαν τη μεγάλη πλειονότητα των εκδρομέων. Επιπλέον, όσα είδαμε αυτές τις ημέρες στα ορεινά των Καλαβρύτων επιβεβαιώνουν την τάση που θέλει όλο και περισσότερο κόσμο να προτιμά τις σύντομες αποδράσεις σε βουνίσιους προορισμούς, παρά στους αντίστοιχους (πανάκριβους πια) νησιωτικούς. Φεστιβάλ όπως αυτό του Χελμού, αλλά και της Αρβανίτσας, της Βωβούσας, του Νεστορίου και άλλα, προσελκύουν σπουδαίους καλλιτέχνες και ταυτόχρονα δεκάδες χιλιάδες θεατές, οι οποίοι μάλιστα σέβονται κατά κανόνα το περιβάλλον και τονώνουν οικονομικά τις τοπικές κοινότητες.
