Του Βασίλη Μπρούμα
Πέρα από την αυτονόητη ιερότητα του χώρου κάθε νοσοκομείου, όπου καθημερινά ο πόνος συναντιέται με τη χαρά, δέος προκαλεί σε κάθε λογικό και ισορροπημένο άνθρωπο ακόμη και η έννοιά του. Ορισμένοι θέλησαν να πειραματιστούν με το Νοσοκομείο Μεσολογγίου, ξεπερνώντας ή μη λογαριάζοντας καθόλου κανένα όριο ιερότητας, λογικής, σοβαρότητας και αξιοπρέπειας. Έτσι έφεραν τα πράγματα του Νοσοκομείου στο «δεν πάει άλλο». Οι αυταπάτες που είχαν πολλοί Μεσολογγίτες του τύπου «μα δεν μπορεί να μας σπρώξουν οι κυβερνητικοί πολιτικοί ακόμη πιο κάτω χτυπώντας και το Νοσοκομείο μας» αποδείχτηκαν εντελώς αβάσιμες από τα γνωστά στοιχεία, που δεν χρειάζεται να παραθέσουμε εδώ, και δείχνουν πού έφτασαν το μόλις πριν λίγο καιρό καλόφημο και υψηλού κύρους νοσηλευτικό μας ίδρυμα: στον έσχατο, τον απόλυτο, τον τέλειο εξευτελισμό από ορισμένες απόψεις! Δεν πρόκειται μόνο για τις στραγγαλιστικές πρακτικές που απορρέουν από το μέτρο της συγχώνευσης που έχει επιβάλλει η κυβέρνηση. Η κακοήθης και σκόπιμη καλλιέργεια ενός κλίματος απαξιωτικού προς το Νοσοκομείο έχει ήδη οδηγήσει τα πράγματα στο «μη περαιτέρω». Θα ήθελαν ορισμένοι να δουν κυριολεκτικά το Νοσοκομείο σε ερειπιώδη κατάσταση, να βρίσκεται στο έδαφος από ορισμένες πλευρές, και έχουν κάνει και συνεχίζουν να κάνουν κάθε δυνατόν κι αδύνατον από τη μεριά τους προς τούτο.
Εντούτοις στην κυβέρνηση, όσοι διατηρούν μια κάποια λογική, κατάλαβαν ότι δεν πρέπει να συμπαρασύρουν και το Νοσοκομείο στα καταρρέοντα ερείπια του κομματικού τους συστήματος, διακινδυνεύοντας να περιέλθουν εδώ σε μέγιστη ανυποληψία. Κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, μετά και τις αντιδράσεις σύσσωμης της τοπικής κοινωνίας, και για να σώσει τα τελευταία ίχνη τυπικής αξιοπρέπειας η κυβέρνηση, εξήγγειλε μέτρα στήριξης του Νοσοκομείου. Έχουν που έχουν στραφεί ενάντια στον πυρήνα των συμφερόντων και των δικαιωμάτων του Μεσολογγίου. Φαίνεται ευτυχώς πως εδώ αντιλαμβάνονται ένα έσχατο όριο. Δεν είμαστε πολιτικά αφελείς, αλλά όσον αφορά το Νοσοκομείο, ιδιαίτερα το να έχει γιατρούς, κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν διαφωνεί, δεν αποδοκιμάζει ή δεν υποτιμά κυβερνητικά μέτρα – κινήσεις στήριξης του Νοσοκομείου. Γνωρίζουμε βέβαια πως είναι αναγκαία όχι απλώς μια μερική αποκατάσταση των απωλειών και των ζημιών που έχει υποστεί το Νοσοκομείο, στο ευρύτερο πλαίσιο της αποκατάστασης των αδικιών που έχουν γίνει σε βάρος του Μεσολογγίου και των δημοτών του από τις κυβερνήσεις, αλλά μέτρα με πιο ριζική στόχευση και μακροπρόθεσμη προοπτική. Αυτό όμως δεν είναι της στιγμής να το συζητήσουμε. Ούτε και το ζήτημα της βαθιάς ανισορροπίας στην οποία έχει περιέλθει η τοπική κατάσταση πραγμάτων, με το Μεσολόγγι να έχει αποδυναμωθεί δραματικά με μακράν και δική του ευθύνη, αλλά κυρίως και πρωτίστως έχοντας προδοθεί επανειλημμένα, πολλάκις και από πολλούς. Να θίξουμε απλά και μόνο στο σημείο αυτό πως η συντριπτική επιβολή των μικροπολιτικών συμφερόντων και σκοπιμοτήτων επί των ηθικών αρχών, θεσμών, αξιών, ιερών και οσίων, ούτε βέβαια προσαυξάνει ουσιαστικά την αυτοπεποίθηση των δραστών και φυσικά έχει πολύ κοντά ποδάρια. Δεν μπορεί να υπάρξει ουδεμία, ούτε σταδιακή, ούτε μακροπρόθεσμη νομιμοποίηση στις συνειδήσεις των εδώ πολιτών τέτοιων τετελεσμένων.
Και με τη στάση τους απέναντι στο Νοσοκομείο Μεσολογγίου πάντως, είδαμε την άνευ ορίων πολιτική ανηθικότητα του κυρίαρχου κομματικού συστήματος. Ομολογούμε πως τρομάξαμε με την ακραία περιφρόνηση που έδειξαν προς το Μεσολόγγι, προσβάλλοντας θεμελιώδη στοιχεία της ταυτότητας και θίγοντας τα «άγια των αγίων» του έθνους μας, προχωρώντας ακόμη πιο πέρα και από αυτά. Ας θεωρήσουμε όμως ότι βρισκόμαστε ήδη σε μια αντίστροφη διαδικασία.
Η μεγάλη ζημιά που έχουν κάνει εντούτοις και στο ηθικό των εργαζομένων αποτελεί πρώτη προτεραιότητα των όποιων ενεργειών αποκατάστασης. Ίσως δεν μπορεί να φανταστεί κανείς το τεράστιο ηθικό και ψυχολογικό κόστος για τους γιατρούς και όλο το προσωπικό της παθολογικής και της καρδιολογικής κλινικής μαζί με αυτό του μικροβιολογικού εργαστηρίου, που σηκώνουν όλο αυτό το μακρόσυρτο διάστημα το βάρος να κρατήσουν ανοιχτό το Νοσοκομείο, χωρίς φυσικά να εξαιρείται κανένας εργαζόμενος από την αντίστοιχη οδύνη που του αναλογεί. Δεν είναι τίποτα παραπάνω από άξιοι, ευσυνείδητοι λειτουργοί, άριστα όμως δείγματα εργατικότητας και αυτοθυσίας υπέρ του καθήκοντος και του κοινωνικού συνόλου, στον αντίποδα άλλου είδους δειγμάτων εδώ κι εκεί του πανελλήνιου κατώτερου κοινού παρανομαστή, προϊόντων ενός αλλοτριωμένου , σάπιου συστήματος.
Σε λίγο καιρό αφότου εγκατασταθεί νέα διοίκηση θα έχουμε καθαρή και τεκμηριωμένη άποψη αν αυτή είναι ικανή να πραγματοποιήσει όσα υποσχέθηκε το υπουργείο, παρά τις όποιες εξωτερικές αντιστάσεις. Αν δεν κάνει, δεν υλοποιήσει αμέσως αυτά για τα οποία δεσμεύτηκε το υπουργείο, θα στιγματιστεί αφενός ως ανίκανη η διοίκηση και θα τεθεί αφετέρου ευθέως ζήτημα πολιτικής αξιοπιστίας σε κυβερνητικό επίπεδο, αν και εμείς δεν πιστεύουμε πως έχουμε να κάνουμε με πολιτικούς απατεώνες επί του προκειμένου. Τα πράγματα είναι τόσο απλά και τόσο τραγικά. Προσωπικά είμαστε αισιόδοξοι. Η νέα διοίκηση εντούτοις πρέπει να συσπειρώσει τον κόσμο γύρο της, μέχρι να αποκατασταθούν οι ζημιές που έχει υποστεί το Νοσοκομείο. Ταυτόχρονα να επιχειρήσει τα δέοντα για να θέσει το Νοσοκομείο σε τροχιά ανεξάρτητη από τις δόλιες, φθονερές ή τίμιες προθέσεις των γειτόνων (ανάκτηση της αυτονομίας του Νοσοκομείου Μεσολογγίου).
Δύο πράγματα είναι ιδιαίτερα σημαντικά και απαραίτητα, προϋποθέσεις, σ’ αυτή την ποθούμενη και υποσχεθείσα διαδικασία ανασυγκρότησης του Νοσοκομείου. Το πρώτο είναι το Νοσοκομείο να έχει απαλλαγεί το συντομότερο δυνατόν από τον έλεγχο και την εξουσία πανάθλιων υποκειμένων, ντροπής και ξένων σωμάτων, που φέρουν και αυτά ευθύνη για τη δυσάρεστη κατάσταση που έχει βρεθεί το Νοσοκομείο. Αποδεδειγμένα το έχουν βλάψει και δυστυχώς συνεχίζουν ακόμη να το κάνουν. Πρέπει να τα σταματήσουμε οπωσδήποτε, πριν καταφέρουν τα ανεπανόρθωτα. Δεν χρειάζεται, νομίζουμε, να τους κρεμάσουμε και κουδούνια. Δεύτερο και εξίσου σημαντικό είναι, αφού δεν κατάφεραν να γκρεμίσουν εντελώς το Νοσοκομείο, να μην παύσει επουδενί η επαγρύπνηση και να μην καταρρεύσει η ετοιμότητα αντιδράσεων των δημοτών εναντίον όσων ενδεχομένως προδώσουν όλα όσα υποσχέθηκαν. Να μην αράξουν οι δημότες στους καναπέδες περιμένοντας την εξ ύψους βοήθεια και σωτηρία , δηλώνοντας βαθιά απογοητευμένοι και βυθισμένοι στο τέλμα της απραξίας και της αμάθειας. Εμείς και βέβαια συνεχίζουμε να ανησυχούμε για το Νοσοκομείο. Πέρα από αυτούς που δεν ανησύχησαν ποτέ, εμείς δεν καθησυχάζουμε. Χρειάζεται όμως συστράτευση όλων και δεν νοείται καμιά λήξη συναγερμού. Με το πείσμα και την ελπίδα ανασυγκρότησης του Νοσοκομείου μας.
