Του Βασίλη Μπρούμα
Θερμά συγχαρητήρια στην κ. Βίβιαν Ντάγκλας για την υπέροχη ερμηνεία της και φέτος στο μοιρολόι «Να ζει το Μεσολόγγι», καθώς επίσης και στους άνδρες της χορωδίας του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Ι.Π.Μεσολογγίου, που έκαναν το ισοκράτημα. Εξέφρασαν για μία ακόμη φορά, στο ιδιαίτερο καλλιτεχνικό επίπεδο, με σπαραγμό και πόνο, την ευχή να ζει στην αιωνιότητα το Μεσολόγγι, προκαλώντας μας ρίγη συγκίνησης και γλυκιάς βαθιάς μελαγχολίας, κατά το κλείσιμο των Εορτών Εξόδου. Όσο για τον ταλαντούχο, ευγενικό και ακούραστο μαέστρο, κ. Σπύρο Χολέβα, ευρισκόμενο σταθερά πίσω από αυτό και πολλά άλλα μεγάλα και συγκλονιστικά μουσικά γεγονότα, που έλαβαν χώρα με απόλυτη επιτυχία αυτή την περίοδο, όπως και σε πολλές άλλες κατά το παρελθόν, σίγουρα η πόλη του οφείλει ιδιαίτερη αναγνώριση, ξεχωριστή τιμή και μεγάλο σεβασμό για τη σημαντική , διαρκή και συνεπή προσφορά του σ’ αυτή.
Ακούγοντας, παράλληλα, τον λόγο της υπουργού Όλγας Γεροβασίλη, η οποία εκπροσώπησε την κυβέρνηση και εκφώνησε τον πανηγυρικό, είχαμε την αίσθηση και διαμορφώσαμε την εντύπωση ότι η ίδια ευχή, «Να ζει το Μεσολόγγι» , εκφράστηκε και από την υπουργό, με λυρικό ποιητικό τρόπο αυτή τη φορά, προκαλώντας μας ανάλογα συναισθήματα. Με ποικιλία από ποιητικές και θρησκευτικές εκφράσεις, με λόγο περιεκτικό σε νοήματα, με ιστορικές αναφορές εξέφρασε τον δικό της θαυμασμό για τη μεγαλειώδη πράξη των Ελεύθερων Πολιορκημένων, τονίζοντας τη μοναδικότητα του ιστορικού γεγονότος και αναγνωρίζοντας από τη μεριά της τον ιδιαίτερο συμβολισμό και τη βαρύνουσα πάντα σημασία της Εξόδου. Είπε πως είναι αναγκαίο να σεβόμαστε και να τιμούμε τέτοια σύμβολα. Τόνισε πως παραπλήσια γεγονότα, και είχαν συμβεί κατά το παρελθόν, και ακολούθησαν και μετά από αυτό άλλα , η Έξοδος, όμως, αποτελεί μοναδικό ιστορικό σταθμό.
Ο θαυμασμός, το συναίσθημα, η συγκίνηση της Όλγας Γεροβασίλη ήταν φανερά και πιστεύουμε ειλικρινή. Μίλησε για ιερό, ηρωικό, μαρτυρικό Μεσολόγγι , για «τη δική μας παγκόσμια πόλη», που υμνήθηκε, λατρεύτηκε και θυσιάστηκαν σ’ αυτή για την Ελευθερία, για «το δικό μας εθνικό σύμβολο». Έκανε λόγο όμως και για τη σημερινή πόλη, που είναι «ένα ζωντανό κύτταρο πολιτισμού και δημιουργίας». Είπε πως «το κράτος δεν έδωσε στην πόλη αυτά που της αξίζουν. Πρόσθεσε το «πιστεύουμε στην πόλη σας». Υπογράμμισε το χρέος της πολιτείας απέναντι στο Μεσολόγγι και εξέφρασε την πίστη της πως κάποια στιγμή η πολιτεία θα κάνει το Μεσολόγγι «μια καλύτερη πόλη σε μια καλύτερη Ελλάδα». Να περιμένουμε, όμως, πρώτα την τελική νίκη και την ανάσταση. Δηλαδή, τι ακριβώς και πότε περίπου, κυρία Όλγα μας; Μετά …το Πάσχα, ας πούμε; Και καλά να περιμένουμε τα μεγάλα. Αυτά, όμως, τα συγκεκριμένα μικρά, τουλάχιστον, όπως π.χ. οι σωστές πινακίδες στην Ιόνια Οδό στα σημεία που πρέπει, στις οποίες να αναγράφεται «Ι.Π.Μεσολογγίου» και ο Κόμβος Χαλαζιά μπορούν και πρέπει να γίνουν τώρα και ας αργήσουν λίγο ακόμη τα μεγαλύτερα και τα καλύτερα.
Η Όλγα Γεροβασίλη μάς απήγγειλε, με τη σειρά της, ποιητικά το «Να ζει το Μεσολόγγι». Κάθε χρόνο ακούμε την ίδια αυτή ευχή, χωρίς να βλέπουμε να εκπληρώνεται από την πλευρά της πολιτείας. Η Ιερή Πόλη κοντεύει να ξεψυχήσει. Ξαρματώνεται, απαξιώνεται , στην πράξη δεν αναγνωρίζεται καν από την πολιτεία ως πόλη σύμβολο. Για να είμαστε όμως δίκαιοι , πρέπει να πούμε ότι τελευταία έχουμε σημάδια αντιστροφής αυτής της κατάστασης. Η Όλγα Γεροβασίλη αποτελεί ένα ακόμη δείγμα μιας σειράς κυβερνητικών παραγόντων που δηλώνουν πως πιστεύουν στην πόλη μας και δείχνουν να επιθυμούν να αντιστρέψουν μια χρονίσασα άσχημη και άδικη σε βάρος της κατάσταση. Όντως, δεν είναι όλοι ίδιοι. Θα προτιμούσαμε, όμως, να βλέπαμε και από την Όλγα Γεροβασίλη, ως υπουργό, κάτι πιο έμπρακτο, πιο οφθαλμοφανές, πιο χειροπιαστό για το Μεσολόγγι. Θα το ψάξουμε.
Αλήθεια, ο δήμαρχος της πόλης «ζήτησε» τίποτα συγκεκριμένο από την υπουργό αυτή τη φορά, έστω «να μεσολαβήσει»; Ή, ουσιαστικά αδιάφορος, επαναπαυόμενος στις «δάφνες» του κι αισθανόμενος ότι «πατάει γερά» στην Ορθοδοξία, στην οποία , δηλαδή στους παπάδες, προσβλέπει ως το μοναδικό του πλέον εναπομείναν στήριγμα, ζει στη δική του πραγματικότητα, στο δικό του κόσμο; Μεγάλη απορία, πραγματικά.
