Του Βασίλη Μπρούμα
Τις ημέρες του Πάσχα διατρέξαμε όλο το μήκος των καινούργιων Οδών, της Ολυμπίας και της Ιόνιας. Πολλοί ταξιδιώτες έχουν ήδη μιλήσει για τις εντυπώσεις τους από αυτή την πρωτόγνωρη ταξιδιωτική εμπειρία. Καλό είναι να βλέπουμε πρωτίστως τα θετικά σε τέτοιες περιπτώσεις μεγάλων έργων που αλλάζουν τη ζωή μας. Και οι «γκρίνιες» έχουν φυσικά τη θέση τους, αλλά υπάρχει χρόνος αργότερα γι’ αυτές , εφόσον είναι επί καλό και ωφέλιμο. Η ασφάλεια που νιώθει κανείς ταξιδεύοντας σ’ αυτούς τους δρόμους, η ταχύτητα, η άνεση και το ξεκούραστο της διαδρομής είναι από τα σημαντικά στοιχεία που έχουν ήδη επισημανθεί.
Όσο καλοπροαίρετος όμως κι αν είναι κανείς, όσο θετικά και ευδιάθετα κι αν επιθυμεί να δει το θέμα, με τίποτα δεν μπορεί να διασκεδάσει τα όσα νιώθει με αυτά τα πολύ άσχημα και άκρως απαράδεκτα που αντικρίζει, ιδίως στην επιστροφή του μετά την Αμφιλοχία με προορισμό το Μεσολόγγι. Είναι εντελώς εξοργιστική η απουσία από τις κεντρικές πινακίδες του ονόματος του Μεσολογγίου, στις οποίες αναγράφεται ακόμη και η… Ρίγανη (!), πέρα βέβαια από την αηδιαστική επανάληψη κατά κόρον του ονόματος που μαρτυρά και την προέλευση των δραστών κι αυτού του «μικρού εγκλήματος». Κι έστω ότι ξεπεράσει κάποιος το πρώτο σοκ από αυτή την απίστευτη κατάσταση, ξαναδοκιμάζει τα ίδια συναισθήματα καθώς προσπερνάει αφενός τον Κόμβο Χαλαζιά χωρίς είσοδο για την πόλη και αφετέρου αφήνει πίσω του κατά πολύ τον νοητό κάθετο άξονα που συνδέει το κέντρο του Μεσολογγίου με την Ιόνια Οδό και διαπιστώνει πως, κοντεύοντας να φτάσει στην … Πάτρα , τότε μόνο μπορεί να κάνει αναστροφή και να γυρίσει πίσω προς το Μεσολόγγι!
Και, φυσικά, μαζί με όλους τους άλλους πάει το μυαλό και στρέφεται η οργή στους διαχρονικούς παράγοντες του Δήμου, με την τόση αδιαφορία, απρονοησία και ανικανότητα που έχουν επιδείξει, ώστε να μην μας επιτρέπουν να χαρούμε ολοκληρωτικά ούτε καν αυτό το σημαντικό έτσι κι αλλιώς έργο της Ιόνιας Οδού. Θα πει κάποιος, «μα τα ’χουμε ξαναγράψει και ξαναπεί αυτά». Ναι, πράγματι, ειπώθηκαν τελευταία κατ’ επανάληψη κι έχει δοθεί μάλιστα η σχετική κυβερνητική υπόσχεση για επανόρθωση, διόρθωση κ.λπ., μέσα από ένα κατεβατό κι έναν «αλγόριθμο» που δεν εγγυώνται τη γρήγορη τουλάχιστον υλοποίηση.
Πότε θα αποφασίσουμε στο Μεσολόγγι συλλογικά να εγκαταλείψουμε επιτέλους το «έλα μωρέ, εντάξει, και τι έγινε;» σε όλα τα θέματα, τα μικρότερα και μεγαλύτερα, που αφορούν το παρόν και το μέλλον του τόπου μας, Πότε θα αναζητήσουμε τα βαθύτερα αίτια των γεγονότων και των καταστάσεων, θα προβλέψουμε, θα καταστρώσουμε σχέδια και θα διαμορφώσουμε στρατηγική, θα θέσουμε στόχους και θα διεκδικήσουμε τις λύσεις που μας αξίζουν. Τα έχουμε δει όλα, τα έχουμε υποστεί όλα. Επιτέλους, δεν αρκεί μόνο η καλή πρόθεση κάποιων «απέξω». Ας δούμε από «μέσα» πρώτα τι μπορούμε να κάνουμε. Και φυσικά, ο μόνος υπαρκτός χρόνος είναι το σήμερα, το «τώρα».
