Του Βασίλη Μπρούμα
Διευθυντή Ψυχιατρικού Τομέα
Γενικού Νοσοκομείου Μεσολογγίου
«ΧΑΤΖΗΚΩΣΤΑ» 21/09/2014
Προέδρου Τομεακής Επιτροπής
Ψυχικής Υγείας Αιτωλοακαρνανίας
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως απέναντι στις όποιες μέχρι τώρα προσπάθειες απαξίωσης και υποβάθμισης του Γενικού Νοσοκομείου Μεσολογγίου «ΧΑΤΖΗΚΩΣΤΑ», έχουν σταθεί αν όχι πάρα πολύ ικανοποιητικά από άποψη δυναμικής και απόλυτης αποτρεπτικής ισχύος, τουλάχιστον αξιοπρεπώς, με πίστη και μαχητικότητα, τόσο οι γιατροί και όλοι οι εργαζόμενοι του Νοσοκομείου, όσο και οι φορείς και το σύνολο της τοπικής κοινωνίας. Δεν θα κάνουμε εδώ αξιολόγηση ή απολογισμό της μέχρι τώρα πορείας του αγώνα και των σχετικών αποτελεσμάτων. Άλλος είναι ο στόχος μας , εν όψει και κάποιων εσωτερικών στο Νοσοκομείο πολύ σοβαρών εξελίξεων.
Ενώ συνεχίζεται το γνωστό τραγικό πρόβλημα με την υπολειτουργία κλινικών κ.λπ. του Νοσοκομείου, ήρθε και το κλείσιμο του κυλικείου του που ενέτεινε τον σχετικό προβληματισμό για το «πού πάει το πράγμα». Μέσα στη συνολική αγωνία λοιπόν και την επίπονη αναζήτηση, ξαφνικά κάποιοι εγκέφαλοι, «φωστήρες» έλαμψαν από χαρά και αναφώνησαν με ικανοποίηση: «Το βρήκαμε!». «Ο ιατρός Β.Μπρούμας φταίει!»! «Αυτός είναι υπαίτιος που «δημιουργήθηκε αρρυθμία στην ομαλή Διοίκηση του Νοσοκομείου και των Υπηρεσιών του με την προσπάθειά (του) αποσταθεροποίησης της Διοίκησης» κ.λ.π.!!! Δεν κάνουμε πλάκα. Έτσι ακριβώς αναφέρεται σε επίσημο έγγραφο του επικεφαλής της διοίκησης του Νοσοκομείου, απευθυνόμενο προς το Πειθαρχικό Συμβούλιο για θέματα ιατρών της 6ης ΥΠΕ. με αντίστοιχο αίτημα να διωχθεί ο ιατρός κ.λ.π .Η μάχη λοιπόν για την προάσπιση της ακεραιότητας, της αξιοπρεπούς λειτουργίας, του ονόματος και του κύρους του Νοσοκομείου Μεσολογγίου ισοδυναμεί για ορισμένους από δω και στο εξής με πειθαρχικό παράπτωμα και συνιστά λόγο διώξεως! Υπέροχα! Και εις…κατώτερα!
Γινόμαστε πλέον πέραν των άλλων και μάρτυρες ενός πιραντελικού θεάτρου του παραλόγου. Υπάρχει πράγματι κάτι περισσότερο και πολύ χειρότερο από μια κακιά πληγή του Νοσοκομείου που έχει κακοφορμίσει. Αλήθεια, μήπως θυμάται ή έχει κάπου ακούσει ο διώκτης ποιος απαγγέλλει σταθερά και αδιαλείπτως, σε κάθε ευκαιρία, όπου βρεθεί κι όπου σταθεί, κατηγορίες, συκοφαντίες και απειλές κατά των γιατρών του Νοσοκομείου και κάνει κατάπτυστες και αισχρές «δηλώσεις» πως «αν μπορούσε θα έκλεινε το Νοσοκομείο» και πως το βλέπει τώρα σαν «ένα πολύ καλό Κέντρο Υγείας», προκαλώντας φρίκη κι αφήνοντας εμβρόντητους τους πάντες με την ανήθικη αυτή συμπεριφορά του; Μήπως, έστω, έχει ακούσει κάτι για γιατρό του Νοσοκομείου που χρηματιζόταν και μόλις πρόσφατα καταδικάστηκε; Σίγουρα δεν θα έχει πάρει τίποτα το αυτί του, είμαστε βέβαιοι.
Οι γιατροί του Νοσοκομείου Μεσολογγίου πάντως αποδεικνύουν καθημερινά και επί χρόνια με το έργο τους και με τη συνολική τους στάση, πλην εξαιρέσεως, πόσο αντάξιοι είναι του ρόλου και της αποστολής τους. Έχουν απαίτηση να τους σέβονται αυτοί που πρέπει και να λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους τη γνώμη τους, ιδιαίτερα μάλιστα όταν αποφαίνονται και υπογράφουν υπεύθυνα και επιστημονικά, πέραν των άλλων, πως κινδυνεύει πλέον θανάσιμα ο χώρος του Νοσοκομείου από νοοτροπίες, παράλογες πρακτικές και συμπεριφορές και από αναδιδόμενη δυσωδία εστιών σήψης που πρέπει χωρίς καθυστέρηση να απομακρυνθούν. Το να γράφουν ορισμένοι, ως μη όφειλαν, τη γνώμη της συντριπτικής πλειονότητας των ιατρών του Νοσοκομείου για σοβαρά θέματα στα παλιά τους τα παπούτσια, δεν είναι σώφρων και ωφέλιμη πρακτική.
Αξίζει να υπενθυμίσουμε εδώ την πρόσφατη δημόσια τοποθέτηση του συνόλου των ιατρών του Νοσοκομείου, πλην εξαιρέσεως, για το προαναφερθέν ζήτημα της διώξεως: «Είμαστε αντίθετοι με την μεθοδολογία των κλήσεων σε απολογία και την δίωξη συναδέλφων για τις απόψεις που έχουν και εκφράζουν για την διοίκηση του Νοσοκομείου. Τέτοιες πρακτικές ολοκληρωτικού τύπου είναι έξω και πέρα των αρχών μας και σαν τέτοιες τις καταγγέλλουμε. Ζητάμε την άμεση ανάκληση της κλήσης σε απολογία του συναδέλφου μας» αναφέρουν, ανάμεσα σε άλλα, οι συνάδελφοι γιατροί στην ανακοίνωσή τους. Αντί λοιπόν για την «άμεση ανάκληση της κλήσης σε απολογία» – η ουσία της αιτιολόγησης της κλήσης είναι, παρεμπιπτόντως, εντελώς φαιδρή – και παρά τη γενική κατακραυγή ακολουθήθηκε από τη διοίκηση η εντελώς αντίθετη διαδικασία: παραπομπή στο πειθαρχικό εκδικητικά, διότι «δεν συνεμορφώθην», περιφρονώντας και γράφοντας όλους τους γιατρούς εκεί που δεν πιάνει μελάνι, και αποκαλύπτοντας και επιδεικνύοντας ταυτόχρονα έμπρακτα όχι μόνο έλλειμμα σοβαρότητας αλλά και σοβαρό έλλειμμα ορθής αντίληψης της πραγματικότητας και αβυσσαλέο χάσμα με την κοινή λογική, το κοινό αίσθημα, απίστευτη κενότητα αρχών και πρακτικές κατάπτυστης ηθικής. Πρέπει να τονιστεί εδώ, η εξαίρεση από το σύνολο των ιατρών του Νοσοκομείου, για την οποία κι αυτή τίθενται πλέον σοβαρό ηθικό ζήτημα και αμείλικτα ερωτήματα. Εάν δεν έχει αντιληφθεί τι ακριβώς συμβαίνει, δεν διαθέτει την ικανότητα και τα προσόντα για να κατέχει το θεσμικό ρόλο που του έχει απονεμηθεί πρόσφατα. Εάν αντιλαμβάνεται και σιωπαίνει ή συνταυτίζεται με την άλλη πλευρά κρατώντας μια εξόφθαλμα αισχρά ιδιοτελή στάση, ακόμη χειρότερα.
Σε κάθε περίπτωση, έχουμε να κάνουμε με δύο διαφορετικούς κόσμους που συγκρούονται για το Νοσοκομείο και στο Νοσοκομείο Μεσολογγίου. Ο ένας κόσμος είναι αυτός που αντιπροσωπεύουν όλοι όσοι αγωνίζονται ειλικρινά να μείνει ανοιχτό το Νοσοκομείο και ταυτόχρονα υπηρετούν αρχές και αξίες μη λογαριάζοντας σαν πρώτο και κύριο το προσωπικό τους αλλά το γενικότερο, δημόσιο συμφέρον. Ο κόσμος της λογικής, της σοβαρότητας, της αξιοπρέπειας. Ο άλλος κόσμος είναι αυτός της αθλιότητας κάθε είδους, της παράνοιας, ικανός να διαπράξει τα αίσχη, της ανικανότητας, της απάτης, του ψεύδους, της υποκρισίας της μικρόνοιας και της πρόταξης παντού και πάντα του στενού ατομικού συμφέροντος. Ανάμεσά τους, φαντάσματα του παρελθόντος που κινούνται στη ζώνη του λυκόφωτος της παρούσας κυρίαρχης κατάστασης πραγμάτων. Το «βαρέλι» του αυτοεξευτελισμού αυτού του κόσμου δεν έχει πάτο. Χαίρε βάθος αμέτρητον! Πού να καταλάβουν οι φτωχοί αυτοί, οι δυστυχείς, που θα ’λεγε κι ο Διονύσης Σαββόπουλοςς, τι κάνουν και τι λένε στο Νοσοκομείο και για το Νοσοκομείο οι γιατροί…Αυτοί, κινούμενοι από ταπεινά ένστικτα και χαμηλά κίνητρα, σε κάθε περίπτωση παραδίδονται στο μόνο που τους αξίζει, στην περιφρόνηση. Εννοείται όμως πως οι υπόλοιποι δεν θα πρέπει επουδενί, με όποιο κόστος, να αφήσουμε στα χέρια τους οποιοδήποτε, το παραμικρό ζήτημα του παρόντος και του μέλλοντος του Νοσοκομείου.
